Wervelende feelgood in een soapy jasje

Dromen in het Kunstcafé is mijn eerste ontmoeting geweest in deze Kunstcafé-reeks. Dit is inmiddels al het vierde deel, maar elk deel is los te lezen, én de achterflap van dit deel sprak mij aan. Ik waagde vol enthousiasme de sprong en liet mij onderdompelen in het leven van Rosie Bunting.

Rosie is een onzekere, rustige eind 40-er, die zich koste wat kost wilt bewijzen tegenover de wereld nadat iemand haar ‘saai’ heeft genoemd. Ze gooit haar comfort zone overboord en schrijft zich in een opwelling in voor outdooractiviteiten, met alle gevolgen van dien. Helemaal als Gareth, de veel jongere instructeur, haar niet onberoerd laat en wie ze overal tegen lijkt te komen met zijn ‘hippe zelfhulpspreuken’ en doortastende blik in zijn ogen. Gelukkig heeft ze haar dagboek bij zich, waar ze al haar gevoelens over zowel de activiteiten als voor Gareth in kwijt kan, zonder dat ze er daadwerkelijk iets mee hoeft te doen. Want het droombeeld wat zich in haar hoofd vormt, dat zal tenslotte nooit werkelijkheid worden… daar zijn dagdromen toch voor? En deze dagdromen heeft ze hard nodig om de werkelijkheid van haar echte leven onder ogen te zien en datgene wat gaande is een plekje te geven. Maar eerst laten zien hoe níet saai ze is!

Het verhaal is opgedeeld in stukken vanuit Rosie, en stukken vanuit Gareth. Als lezer kom je dus soms achter gevoelens en gedachten van hen, waarover ze van elkaar geen weet hebben. Hierdoor leer je ook waarom ze om elkaar heen lijken te draaien zoals ze doen, en ga je toch heel hard duimen dat het op bepaalde vlakken goed komt; het wordt ze allebei zo enorm gegund! Stukje bij beetje groeien ze naar elkaar toe, laten ze hun eigen opgeworpen muren zakken en laten ze zich steeds meer zien. Met hulp van de bijpersonages leren ze zichzelf opnieuw kennen, en wanen ze zich in een nieuwe - totaal onverwachte - vriendengroep voor het leven.

De eerste helft van het verhaal vond ik echt heel leuk! Ik heb geregeld hardop zitten lachen om de bijzondere situaties waarin Rosie zich soms bevond, en de interactie tussen haar en Gareth. Ook vond ik de dagboekstukken die door het hele verhaal verweven zijn fijn om te lezen. Je krijgt op die manier een heel andere kant van Rosie te zien dan hoe ze zich naar de buitenwereld voordoet, en leert begrijpen waarom ze soms doet zoals ze doet. Het maakt het verhaal wat losser, toegankelijker en ik wilde door blijven lezen om te zien hoe het haar verder zou vergaan tijdens de soms angstaanjagende outdooractiviteiten en hoe ze verder door zou groeien als persoon.

Helaas viel de tweede helft mij persoonlijk wat tegen. Het ging mij veel te snel (het gedeelte van de achterflap was eigenlijk al klaar), en doordat er zoveel draadjes nog met elkaar verbonden ‘moesten’ worden, kwam het op mij wat chaotisch over. Sommige dingen vond ik te snel opgelost, te kort door de bocht doordacht en in mijn ogen had ik niet nog meer drama gehoeven. Echter is dit puur persoonlijk: ik snap en weet dat andere mensen dit soort wendingen juist wél fantastisch vinden. Die wendingen gooien namelijk net wat meer olie op het vuur bij bepaalde personages, waardoor je ze van een heel andere kant ziet dan eerder in het verhaal het geval was geweest, en lezers die houden van een goede dosis ‘soap-drama’ zullen hier absoluut van smullen!

Al met al heb ik dit boek toch 3 sterren gegeven. Hoewel ik het niet het sterkste verhaal vond dat ik heb gelezen, ben ik wel van mening dat ik genoeg plezier heb gehad tijdens de eerst helft dat een lagere beoordeling niet goed voelt. Helaas viel ik naarmate het verhaal vorderde niet geheel in de doelgroep, maar ik begrijp wel waarom bepaalde keuzes zijn gemaakt. Het hoort wel allemaal weer te kloppen uiteindelijk, en dat gebeurt dit keer dan ook in een wervelend feelgood/soapy jasje, waardoor het toch als een afgerond geheel voelt.