Griezeling eng verhaal met een heerlijke hoofdpersoon.

Op Hebban.nl en ook op andere sites las ik de recensies van Echo van Thomas Olde Heuvelt. Die recensies starten met een korte omschrijving van de verhaallijn waarna de auteur van de recensie haar of zijn mening geeft over het verhaal. Na drie recensies denk je het verhaal wel te kennen en bij het lezen van het boek liet ik mij beïnvloeden door mijn verwachtingen. Verwachtingen die onterecht bleken te zijn.

In deze recensie kies ik er voor om mijn mening te geven over al die meningen en laat de samenvatting over aan de flaptekst van de uitgever. Het boek las ik met veel plezier. Ik vond ik het bij tijd en wijle moeilijk om het weg te leggen. Ook nu ik het uit heb, blijft het verhaal door mijn hoofd spoken, met name het idee van een oerkracht als persoonlijkheid met een eigen wil vind ik, intrigerend.

In die recensies las ik vier clusters aan meningen: het boek is veel minder goed dan zijn vorige boek HEX, en daarom een tegenvaller (1); het is vooral een mooi boek vanwege de liefde tussen de twee mannelijke hoofdpersonen (2); het verhaal is te uitgebreid en bepaalde passages volslagen losgeslagen en onnodig (3); een van de hoofdpersonen, de verteller, Sam Avery irriteert door zijn woordgebruik (4).

1) Recensenten omschrijven niet concreet wat HEX veel anders of beter maakt dan het verhaal van Echo. In essentie zijn het alle twee griezelige verhalen, beiden appelleren aan een basis angst voor de kracht van de natuur. Wellicht dat de hoofdpersonen in HEX iets sympathieker zijn en hun manier van leven wat makkelijker invoelbaar. Ik vind Echo anders dan HEX vanwege de verschillende manieren waarop het thema 'echo' in het verhaal terugkomt, als een puzzel in een puzzel. Daarbij komt dat ik Echo minder voorspelbaar vond. Een oplettend lezertje met veel Stephen King ervaring leest in HEX al snel de aanwijzingen voor de plot, terwijl de opbouw van Echo wat complexer in elkaar zit.
2) Door de nadruk die, met name in persoonlijke aanbevelingen, op het liefdesverhaal gelegd werd, was ik enigszins op het verkeerde been gestapt. Olde Heuvelt beschrijft hoe een liefde zich onder omstandigheden verdiept. En dat vind ik knap want in essentie is het een eng verhaal.
3) Ik ben erg gecharmeerd van de schrijfwijze van Olde Heuvelt en wat mij betreft mogen alle scenes blijven. Om toch nog een parallel te trekken met HEX: toen ik dat las, sloeg ik wel hele zinnen over uit de laatste paar scenes, een behoefte die ik in Echo niet voelde. Dat hangt ook samen met hoe Sam Avery wordt neergezet en de vertelwijze vanuit zijn perspectief.
4) Ik vind Sam Avery, een jonge Amerikaanse mooiboy wél leuk, ik wilde dat hij mijn buurjongen was. Ja, soms is hij over the top en vaak is zijn woordgebruik irritant. Dat is precies de reden waarom hij voor mij een levend personage is die zich ontwikkelt van een oppervlakkig ventje naar een lieve jongen die dapper probeert te overleven. De discussie over het woordgebruik van Sam doet mij denken aan de discussie, ongeveer honderd jaar geleden, toen Nescio conversaties opschreef zoals ze uitgesproken werden. Een realistische conversatie schept een beeld van een persoon en dat is waar in dit verhaal slim gebruik van is gemaakt.
Als kritische noot wat betreft Sam, eentje die ik niet terug gevonden heb in de recensies, zou ik willen stellen dat ik zijn groei naar dappere volhardende held niet helemaal geloofwaardig vind. Dat hij graag het afhankelijke jongetje wil spelen in een relatie waarbij hij de ander macht over hem geeft wordt in verschillende scenes beeldend verwoord. Waar haalt hij dan de moed vandaan die hem zijn hele leven al ontbrak?

Maar misschien is juist dat laatste wel de charme van het karakter van Sam en de macht van de schrijver. Olde Heuvelt schrijft enge verhalen. Ik merkte dat ik door al die recensies juist dat uit het oog was verloren. Recensies lezen is leuk, maar er gaat niets boven het zelf lezen.