Lezersrecensie
Het meisje met de blauwe ster, (over)leven in het riool.
Het meisje met de blauwe ster, (over)leven in het riool.
De 18 jarige, Joodse Sadie woont noodgedwongen in het getto van Krakau, midden in de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog. De nazi’s voeren razzia’s uit in het getto om alle Joden te verplaatsen naar concentratiekampen.
Sadie vlucht met haar ouders het riool in om dit te ontvluchten.
De Poolse Ella leidt in Krakau een relatief goed leven dankzij de goede band die haar stiefmoeder heeft et de nazi’s, die zij overigens zelf verafschuwd. Haar vrienden laten haar hierdoor links liggen en haar vriend heeft het uitgemaakt voordat hij naar het front ging. Ze leeft in eenzaamheid.
Na een proloog die je nieuwsgierig maakt naar het hele verhaal belanden we in het Krakau van 1942.
Ella, die regelmatig door de stad dwaalt komt op een bizarre manier in contact met Sadie, die samen met een ander, zeer streng orthodox, Joods gezin ondergedoken zit in het riool. Ze sluiten vriendschap.
Hoewel ze elkaar alleen onder zeer moeilijke omstandigheden kunnen spreken wordt hun vriendschap steeds hechter en de situatie steeds grimmiger.
Ook de band tussen de mensen die in het riool zijn ondergedoken wordt steeds hechter naarmate de tijd in hun onderduikadres voortduurt. Het is wonderbaarlijk hoe mensen zich aan een bizarre situatie kunnen aanpassen en elkaar steunen om vol te houden.
Het verhaal wordt verteld in de Ik vorm, om beurten gezien vanuit de kant van Sadie en die van Ella. Je krijgt daardoor een goed beeld over wat zich boven- en ondergronds afspeelt.
De schrijfster slaagt er erg goed in om alle situaties te beschrijven, je ruikt als het ware de rioollucht in de hoofdstukken vanuit Sadie’s oogpunt.
Ook de hoofdstukken vanuit Ella’s oogpunt zijn levendig en beelden beschreven, je ziet de verschillende situaties echt voor je.
De mooiste zin uit het boek: "de grootste gevangenis bevindt zich in je hoofd", blijft nog in mijn hoofd hangen.
Ik lees graag oorlogsverhalen en ontdek ook elke keer weer dingen die ik nog niet wist. Ik had nog nooit gehoord dat er ook mensen ondergedoken zaten in het riool, dat was voor mij echt een openbaring. Ook dat de Poolse joden een blauwe ster droegen was nieuw voor mij.
De schrijfster, Pam Jenoff, is er door haar fijne schrijfstijl, in geslaagd om je direct mee te nemen in het verhaal. Ze zet de karakters van de personages heel goed neer, je gaat de mensen echt leren kennen.
Zowel de situatie boven de grond als in het riool worden erg realistisch beschreven. De moeilijkheden bovengronds zijn natuurlijk erg verschillend van die ondergronds, maar de verhaallijnen over beide situaties komen steeds weer mooi bij elkaar.
Het verhaal eindigt in een grote verrassing, die je natuurlijk eigenlijk wel een beetje had kunnen zien aankomen, achteraf gezien.
Dit was mijn eerste boek van Pam Jenoff maar ik ga zeker vaker iets van haar lezen.
Dankjewel Hebban en uitgeverij dat ik de kans heb gekregen om met deze schrijfster kennis te maken en al mijn medelezers voor de nu al geslaagde leesclub over dit boek.
De 18 jarige, Joodse Sadie woont noodgedwongen in het getto van Krakau, midden in de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog. De nazi’s voeren razzia’s uit in het getto om alle Joden te verplaatsen naar concentratiekampen.
Sadie vlucht met haar ouders het riool in om dit te ontvluchten.
De Poolse Ella leidt in Krakau een relatief goed leven dankzij de goede band die haar stiefmoeder heeft et de nazi’s, die zij overigens zelf verafschuwd. Haar vrienden laten haar hierdoor links liggen en haar vriend heeft het uitgemaakt voordat hij naar het front ging. Ze leeft in eenzaamheid.
Na een proloog die je nieuwsgierig maakt naar het hele verhaal belanden we in het Krakau van 1942.
Ella, die regelmatig door de stad dwaalt komt op een bizarre manier in contact met Sadie, die samen met een ander, zeer streng orthodox, Joods gezin ondergedoken zit in het riool. Ze sluiten vriendschap.
Hoewel ze elkaar alleen onder zeer moeilijke omstandigheden kunnen spreken wordt hun vriendschap steeds hechter en de situatie steeds grimmiger.
Ook de band tussen de mensen die in het riool zijn ondergedoken wordt steeds hechter naarmate de tijd in hun onderduikadres voortduurt. Het is wonderbaarlijk hoe mensen zich aan een bizarre situatie kunnen aanpassen en elkaar steunen om vol te houden.
Het verhaal wordt verteld in de Ik vorm, om beurten gezien vanuit de kant van Sadie en die van Ella. Je krijgt daardoor een goed beeld over wat zich boven- en ondergronds afspeelt.
De schrijfster slaagt er erg goed in om alle situaties te beschrijven, je ruikt als het ware de rioollucht in de hoofdstukken vanuit Sadie’s oogpunt.
Ook de hoofdstukken vanuit Ella’s oogpunt zijn levendig en beelden beschreven, je ziet de verschillende situaties echt voor je.
De mooiste zin uit het boek: "de grootste gevangenis bevindt zich in je hoofd", blijft nog in mijn hoofd hangen.
Ik lees graag oorlogsverhalen en ontdek ook elke keer weer dingen die ik nog niet wist. Ik had nog nooit gehoord dat er ook mensen ondergedoken zaten in het riool, dat was voor mij echt een openbaring. Ook dat de Poolse joden een blauwe ster droegen was nieuw voor mij.
De schrijfster, Pam Jenoff, is er door haar fijne schrijfstijl, in geslaagd om je direct mee te nemen in het verhaal. Ze zet de karakters van de personages heel goed neer, je gaat de mensen echt leren kennen.
Zowel de situatie boven de grond als in het riool worden erg realistisch beschreven. De moeilijkheden bovengronds zijn natuurlijk erg verschillend van die ondergronds, maar de verhaallijnen over beide situaties komen steeds weer mooi bij elkaar.
Het verhaal eindigt in een grote verrassing, die je natuurlijk eigenlijk wel een beetje had kunnen zien aankomen, achteraf gezien.
Dit was mijn eerste boek van Pam Jenoff maar ik ga zeker vaker iets van haar lezen.
Dankjewel Hebban en uitgeverij dat ik de kans heb gekregen om met deze schrijfster kennis te maken en al mijn medelezers voor de nu al geslaagde leesclub over dit boek.
1
Reageer op deze recensie
