Lezersrecensie
Bloedeloze sitcom
Een nieuwe auteur met een debuut.
Dat betekent dat de harde schijf gereset moet worden. Immers, onbevooroordeeld , zo blanco mogelijk , wil je kennis nemen van het nieuwe. Jammer genoeg wordt op de achterzijde Lee Child aangehaald die het heeft over ‘een vrijwel perfecte psychologische thriller’. Fout denk je bij jezelf. Twee keer fout. De uitspraak klopt niet, nog erger is dat Lee Child deze doet. Maar goed, de harde schijf nogmaals gereset.
De eerste veertig bladzijden had ik een goed gevoel bij het boek. Vreemd, onrust, dreiging, er hangt iets in de lucht, er zit iets aan te komen met dit boek. De onbestemdheid van het debuut, een nieuwe auteur die iets meeslepends opzet.
Hier kan wel eens een vijf sterren debuut aankomen.
Edward Monkford architect van beroep, charmant, charismatisch en heeft een maf technohuis gebouwd. De eisen die hij aan de huurders stelt zijn ridicuul en worden in een contract van tweehonderd bladzijden extreem gedetailleerd opgelegd. Het wordt al snel duidelijk dat deze Edward Monkford een obsessieve. manipulatieve controlfreak is, een sociopaat van de ergste soort, een man met een antisociale persoonlijkheidsstoornis die weigert zich aan te passen aan de gebruikelijke gedragsnormen. Zo’n exoot trekt probleemgevallen aan.
Dat zou allemaal nog niet zo erg zijn en zeker spanningsverhogend kunnen werken als de twee andere hoofdpersonen maar niet zo overduidelijk blijk geven van een werkelijk infantiele naïviteit. Het resultaat: twee Barbie popjes, Emma en Jane geheten, die in hun grenzeloze aanbidding voor een Ken met een piemeltje, alle alarmbellen negeren. Want er gaan een hoop alarmbellen af. Het moet gezegd worden dat Jane naar het einde toe wat assertiever wordt en zelfs haar verstand gaat gebruiken.
Wat mankeert er aan dit boek?
Van alles
Het absurde, absoluut ongeloofwaardige plot, de plastic karakters zonder enige diepgang. Maar vooral de koudheid en kilheid die dit boek ten toon spreidt. Niet alleen blijkt het uit de ridicule en absurde eisen en voorschriften mbt de bewoning maar vooral uit het leegheid van het techno huis. Symbool voor de leegheid van de hoofdpersonen.
Om een voorbeeld te geven van de ongeloofwaardigheid.
Toen op een bepaald moment, mijnheer de architect met beide handen (sic) sexuele handelingen begon te verrichten, midden op het inwijdingsfeestje van een gebouw en niemand iets in de gaten had, sloeg de slappe lach toe en kon J. P. Delaney niet meer serieus genomen worden.
De waardering zakt naar een ster.
De mening had postgevat dat de semi, quasi-intelligente, meerkeuzevragen afkomstig waren uit de Amerikaanse variant van Mijn Vriendin. Grote vergissing. Een hele club van psychologen en psychiaters in Amerika schijnt hier mee bezig geweest te zijn.
In de regel leg ik een boek na honderd bladzijden aan de kant. Echter een gegeven paard kijk je niet in de bek – leesmaatje Chriss had ook voor mij een exemplaar toegezonden gekregen - dus ik lees maar door. Een duorecensie begin je met z’n tweeën en beëindig je samen.
En zie: daar gebeurt het wonder.
Gelukkig dondert die verschrikkelijke Edward op, hij gaat op zakenreis, en dan blijkt dat er een alleraardigste thriller uit rolt. Maar meer ook niet.
J.P. Delaney hanteert de ik-vorm bij het schrijven; vanuit het perspectief van Emma en Jane wordt een verhaal verteld. Beide geschiedenissen, in verschillende tijdlijnen, lopen onwaarschijnlijk en ongeloofwaardig synchroon. Zodanig zelfs dat het niet meer uitmaakt wie aan het woord is. In het begin is dat wisselen van heden naar verleden best verwarrend. Op den duur leest het toch wel lekker weg.
Ik heb een hekel aan de ik-verteltrant. De veelal beperkte visie en de veelheid aan persoonsgebonden gedachten, gevoelens maken een verhaal er meestal niet beter op. Dat valt mee. Emma en Jane blijven plastic figuren.
Met een hele grote uitzondering: Delaney weet op een zeer boeiende en emotionele manier de unieke beleving van een zwangerschap te verweven in dit boek. En wel op een zeer speciale manier.
De ontknoping is echt niet zo waanzinnig als de Daily Mail doet voorkomen. Toevallig had ik een keertje goed opgelet en die ene hint die de schrijver geeft, is genoeg om wat zaken door te hebben. Echter in de allerlaatste zin dat Jane aan het woord is komt wel een mooie draai. Alhoewel? Als een konijn uit een hoge hoed komt de auteur met een tweesnijdend 'deus ex machina’ te voor schijn.
Delaney maakt veel goed in het tweede deel van het boek. Er is sprake van een intelligent opgebouwd plot en de uitwerking van de vele raadsels die aan Monkford en het huis kleven worden prima uit de doeken gedaan. Het boek is zeker behoorlijk spannend maar de achterstand is te groot. Opvallend is het gebrek aan humor in het verhaal, geen glimp of begin van zelfs maar een glimlachje.
De gedachte aan een bloedeloze Amerikaanse sitcom met ingeblikt geluid blijft rondzweven. Een surrealistische thriller in een surrealistische omgeving met surrealistische mensen van vlees en bloed.
Waardering: zeven op 10 punten, afgerond op:
Drieënhalve ster.
Chriss
Jac Claasen
PS: Vergeet vooral niet het dankwoord te lezen. In de allerlaatste regel van het boek komt wat mij betreft de echte ontknoping naar voren.
Dat betekent dat de harde schijf gereset moet worden. Immers, onbevooroordeeld , zo blanco mogelijk , wil je kennis nemen van het nieuwe. Jammer genoeg wordt op de achterzijde Lee Child aangehaald die het heeft over ‘een vrijwel perfecte psychologische thriller’. Fout denk je bij jezelf. Twee keer fout. De uitspraak klopt niet, nog erger is dat Lee Child deze doet. Maar goed, de harde schijf nogmaals gereset.
De eerste veertig bladzijden had ik een goed gevoel bij het boek. Vreemd, onrust, dreiging, er hangt iets in de lucht, er zit iets aan te komen met dit boek. De onbestemdheid van het debuut, een nieuwe auteur die iets meeslepends opzet.
Hier kan wel eens een vijf sterren debuut aankomen.
Edward Monkford architect van beroep, charmant, charismatisch en heeft een maf technohuis gebouwd. De eisen die hij aan de huurders stelt zijn ridicuul en worden in een contract van tweehonderd bladzijden extreem gedetailleerd opgelegd. Het wordt al snel duidelijk dat deze Edward Monkford een obsessieve. manipulatieve controlfreak is, een sociopaat van de ergste soort, een man met een antisociale persoonlijkheidsstoornis die weigert zich aan te passen aan de gebruikelijke gedragsnormen. Zo’n exoot trekt probleemgevallen aan.
Dat zou allemaal nog niet zo erg zijn en zeker spanningsverhogend kunnen werken als de twee andere hoofdpersonen maar niet zo overduidelijk blijk geven van een werkelijk infantiele naïviteit. Het resultaat: twee Barbie popjes, Emma en Jane geheten, die in hun grenzeloze aanbidding voor een Ken met een piemeltje, alle alarmbellen negeren. Want er gaan een hoop alarmbellen af. Het moet gezegd worden dat Jane naar het einde toe wat assertiever wordt en zelfs haar verstand gaat gebruiken.
Wat mankeert er aan dit boek?
Van alles
Het absurde, absoluut ongeloofwaardige plot, de plastic karakters zonder enige diepgang. Maar vooral de koudheid en kilheid die dit boek ten toon spreidt. Niet alleen blijkt het uit de ridicule en absurde eisen en voorschriften mbt de bewoning maar vooral uit het leegheid van het techno huis. Symbool voor de leegheid van de hoofdpersonen.
Om een voorbeeld te geven van de ongeloofwaardigheid.
Toen op een bepaald moment, mijnheer de architect met beide handen (sic) sexuele handelingen begon te verrichten, midden op het inwijdingsfeestje van een gebouw en niemand iets in de gaten had, sloeg de slappe lach toe en kon J. P. Delaney niet meer serieus genomen worden.
De waardering zakt naar een ster.
De mening had postgevat dat de semi, quasi-intelligente, meerkeuzevragen afkomstig waren uit de Amerikaanse variant van Mijn Vriendin. Grote vergissing. Een hele club van psychologen en psychiaters in Amerika schijnt hier mee bezig geweest te zijn.
In de regel leg ik een boek na honderd bladzijden aan de kant. Echter een gegeven paard kijk je niet in de bek – leesmaatje Chriss had ook voor mij een exemplaar toegezonden gekregen - dus ik lees maar door. Een duorecensie begin je met z’n tweeën en beëindig je samen.
En zie: daar gebeurt het wonder.
Gelukkig dondert die verschrikkelijke Edward op, hij gaat op zakenreis, en dan blijkt dat er een alleraardigste thriller uit rolt. Maar meer ook niet.
J.P. Delaney hanteert de ik-vorm bij het schrijven; vanuit het perspectief van Emma en Jane wordt een verhaal verteld. Beide geschiedenissen, in verschillende tijdlijnen, lopen onwaarschijnlijk en ongeloofwaardig synchroon. Zodanig zelfs dat het niet meer uitmaakt wie aan het woord is. In het begin is dat wisselen van heden naar verleden best verwarrend. Op den duur leest het toch wel lekker weg.
Ik heb een hekel aan de ik-verteltrant. De veelal beperkte visie en de veelheid aan persoonsgebonden gedachten, gevoelens maken een verhaal er meestal niet beter op. Dat valt mee. Emma en Jane blijven plastic figuren.
Met een hele grote uitzondering: Delaney weet op een zeer boeiende en emotionele manier de unieke beleving van een zwangerschap te verweven in dit boek. En wel op een zeer speciale manier.
De ontknoping is echt niet zo waanzinnig als de Daily Mail doet voorkomen. Toevallig had ik een keertje goed opgelet en die ene hint die de schrijver geeft, is genoeg om wat zaken door te hebben. Echter in de allerlaatste zin dat Jane aan het woord is komt wel een mooie draai. Alhoewel? Als een konijn uit een hoge hoed komt de auteur met een tweesnijdend 'deus ex machina’ te voor schijn.
Delaney maakt veel goed in het tweede deel van het boek. Er is sprake van een intelligent opgebouwd plot en de uitwerking van de vele raadsels die aan Monkford en het huis kleven worden prima uit de doeken gedaan. Het boek is zeker behoorlijk spannend maar de achterstand is te groot. Opvallend is het gebrek aan humor in het verhaal, geen glimp of begin van zelfs maar een glimlachje.
De gedachte aan een bloedeloze Amerikaanse sitcom met ingeblikt geluid blijft rondzweven. Een surrealistische thriller in een surrealistische omgeving met surrealistische mensen van vlees en bloed.
Waardering: zeven op 10 punten, afgerond op:
Drieënhalve ster.
Chriss
Jac Claasen
PS: Vergeet vooral niet het dankwoord te lezen. In de allerlaatste regel van het boek komt wat mij betreft de echte ontknoping naar voren.
2
Reageer op deze recensie
