Een kijkje in de keuken van een driesterren restaurant levert een vijfsterren kwalificatie op.

Tot op heden had ik altijd de indruk dat gastronomie van het allerhoogste niveau in de sfeer van driesterren restaurants zich uitsluitend afspeelde op het continent en dan met name in Frankrijk en België. Edoch, wie houdt er nu rekening met de vestiging van een fameus restaurant, Bullace & Sloe genaamd , in Cumbria, in het Lake District? Daar heeft Jared Keaton nl. zijn ultraluxe en exclusieve eettent gevestigd. Er is iets aan de hand met die Jared, afgezien dan van het feit dat zijn beroep thuis hoort in het rijtje van de tien populairste beroepen onder psychopaten. (Trouwens CEO’s staan op de eerste plaats.)

Zijn dochter Elizabeth Keaton is verdwenen, althans zij is niet meer thuis gekomen. Maar toch ook weer niet helemaal. Dit gebeurde zes jaar geleden. Brigadier Washington Poe van de SCAS – de Serious Crime Analysis Section - werd toentertijd op de zaak gezet en heeft Jared Keaton achter de tralies gekregen. Door een extravagante gebeurtenis komt Keaton vrij en dat heeft bepaalde consequenties voor Poe.

Conclusie
M.W. Craven heeft een geraffineerde en bij wijle intelligente, zeer goed geschreven thriller geschreven. Deze schrijfstijl en opzet leiden, zeker in de eerste helft van het boek, tot veel leesplezier, met een doorwrocht plot dat iedereen regelmatig op het verkeerde been zet. De humor is van een hoog kaliber, met cynische grappen en opmerkingen en goede one liners: ‘Liefde is slechts een chemische onbalans die zichzelf steevast corrigeert’ Maar ook met bizarre bijfiguren zoals Estelle Doyle uit Newcastle, een rare patholoog met als slogan ‘PATHOLOGEN HEBBEN DE COOLSTE PATIËNTEN’. Niet onvermeld mag blijven zijn samenwerking met Tilly Bradshaw, een sociaal onhandige data-analist, zijn meerdere, met wie hij het heel goed kan vinden. Maar ja, of het iets wordt tussen die twee, dat valt te betwijfelen.

Het tweede deel van het boek , met name de laatste honderd bladzijden, leiden tot een verhoogd leestempo èn hartslag. Dus hartpatiënten, neem op tijd uw pilletjes in. Die laatste honderd bladzijden zijn niet weg te leggen. Een uiterst goed gedoseerd verhaal derhalve met een klassiek einde. Het deed me beetje denken aan Ragdoll van Daniel Cole.

Er zit een grote maar aan dit boek en daar heeft de auteur geen bemoeienis mee gehad: het boek resoneert op vele fronten de gebeurtenissen die een boek eerder zich hebben afgespeeld. Zwarte zomer is n.l. het tweede boek van M.W. Craven. Het eerste deel ‘The Puppet Show, is (nog) niet in het Nederlands vertaald.
De vraag is nu waarom zo slordig wordt omgegaan met de belangen van de auteur. Dat geldt tevens voor de lezer, die alles graag op een rijtje heeft staan en in ook in die volgorde tot zich wil nemen. Meneer of mevrouw de uitgever, een komt voor twee oftewel twee komt na een. Behalve bij Uitgeverij Luitingh-Sijthoff dus.