Oubollig

Op de begrafenis van zijn broer met muziek van The Who natuurlijk, moet Rebus terugdenken aan hun tienertijd , met ' My generation' en 'Substitute'. Het gestotter van Daltrey op de eerste plaat kwam dus door de drugs.Nooit geweten.

Dit terzijde. Nu het serieuze werk.
Het is al weer heel wat jaren geleden dat een thriller van Ian Rankin ter hand genomen werd. ' Gedenk de doden' uit 2005 is opnieuw in de markt gezet. En, eerlijk gezegd, dat is niet meegevallen.

Komt het door de lezer die gewend is geraakt aan hardere , snellere thrillers van anno nu? Of bevat dit boek van 500 bladzijden bepaalde elementen die ook nu de wenkbrouwen zouden doen fronsen? Ik heb me bij voorbeeld gehinderd aan het eindeloos oplepelen van straten, pleinen en wijken van Edinburgh. Bij een bezoek aan deze stad is een routeplanner niet meer nodig. Maar ook het scenario, toch veelal het sublieme domein van Rankin, blijft onder de maat. De verhaallijnen komen weliswaar mooi bij elkaar, maar toch resteert een onbevredigend gevoel: er had meer in het verhaal gezeten.
Helaas moet het woord ' oubollig' in dit verband vallen.

Wat zeker resteert èn het verhaal voor een groot deel overeind houdt is de Britse humor en zijn de heerlijke understatements die Rebus veelvuldig laat vallen.