Een ouderwetse Harry Hole, pardon , Bob Oz thriller.

' We're all living in America. Amerika ist wunderbar'. Rammstein.

Tja, met zo'n intro kan er weinig mis gaan, zou je zeggen. Maar Rammstein zat er behoorlijk naast. Kan gebeuren. Niemand kan 21 jaar vooruitkijken en voorspellen dat een clubje van puissant rijke mannen met een overspelige leugenaar annex mislukte zakenman als dictator aan het hoofd van de machtigste staat ter wereld anno 2025 zou staan.
Dit feit sluit naadloos aan bij de kennismaking met Holger Rudi die al gauw na aankomst in de taxi merkt dat het grote geld regeert. En dat het stil is op straat: de moord op George Floyd door de racistische politie echoët nog steeds na.

De toon is gezet. Holger Rudi is op zoek naar sporen, sporen van een moordenaar ,sporen uit 2016 voor een boek. Werktitel: ' De wreker van Minneapolis', een true crime titel.

Terug. One-night Bob, Bob Oz, komt in beeld, zes jaren terug. Hilarisch wordt duidelijk dat de bijnaam voor een spycho geen geheimen kent. Enfin bekende verhaal: slechte moederbinding etc. Hartzeer en leverproblemen zijn eveneens eigenschappen die relaties in de weg staan. Bob wordt vanuit de tent, waar uitvoerig de potentiële relatie met de dame achter de bar wordt getest, opgeroepen om snel naar een plaats delict te rijden. Nesbø heeft voorafgaand uitvoerig de aanslag op de louche wapenhandelaar in beeld gebracht.
Het spel komt op de wagen.

In een duistere, donkere sfeer van vuile ,smerige, appatementen, winkels en toiletruimten in een koude stad ontspint zich een zeer goede Jo Nesbø.

Is Bob Oz een alter ego van Harry Hole? De mate van drankgebruik is ongetwijfeld een behoorlijke indicator voor de beantwoording van deze vraag. In ieder geval kan gesteld worden dat 'Minnesota' past in het rijtje van het beste werk van Nesbø met Harry Hole in de hoofdrol zoals 'Politie'. Alleen deze Bob heeft geen last van drankzucht maar van akelig gesuis in z'n hoofd, de voorbode van explosieve, onbeheersbare woedeaanvallen. Toch een karakteristieke Nesbø. Er is n.l. eigenlijk niets, wat hij niet verknald heeft.

Het zijn toch vooral de harde. cynische dialogen die het boek tot een must voor de hedendaagse thrillerlezer maken. Maar laten we ook het steengoede plot niet vergeten, vol onverwachte, bizarre wendingen in een sfeer van geweld. wantrouwen, mislukte competentie, humor, vette humor dus, geknakte en beschadigde mensen, cynisme en sarcasme. Wat is eigenlijk het verschil tussen beide laatste donkere begrippen? De wisselende gezichtspunten en jaren van actie doen een voortdurend beroep op de vier kwabben van de grote hersenen. Daar komt bij dat het gezichtspunt nogal eens wisselt zonder dat je erg in hebt. Gelukkig valt dat ene woordje, zodat de lezer weer op het rechte spoor wordt gezet.
Maar dan de morele kwestie oftewel de ethische vraag. Pleegt een goed mens een aanslag? De taxidermist twijfelt. En de dader met filosofische inslag dan? Zijn motto: ' De som van het lijden van alle onschuldigen was zoveel groter dan de pijn die ik enkele onschuldigen toebracht' Een twijfelachtig standpunt. Toch?

Het leesplezier is enorm.Vooral ook door wat ik maar schrijversinstinct noem om in een paar zinnen het beschadigde, trieste leven van voorbijgangers, die in fake news en ufo's geloven, te schetsen. Het is derhalve niet alleen een spannend boek. Dat zijn we immers van Nesbø gewend?

"This too shall pass"

'