Washington Poe en Tilly Bradshaw bevielen mij toch beter.

Craven is een goede auteur, wat zeg ik een intelligente schrijver. Mèt een heerlijke dosis humor. Deze combinatie is vrij zeldzaam.
Eerst even het volgende. Het veelvuldig onjuiste gebruik van het woordje 'vlot' , duidt op onbegrip en minachting. Een vlotte fietser, iemand die net iets harder fietst dan de gemiddelde pensionado met aandrijving in standje sportief, steekt nauwelijks boven het maaiveld uit. Het verdient derhalve aanbeveling de aanduiding nooit te gebruiken in een beschrijving van een boek. Na het uiten van mijn ongenoegen over het gebruik van bepaalde lariekoekwoorden over tot de orde van de dag.

Zoals bekend heeft de uitgever van Craven de dodelijke vergissing begaan om de eerste twee delen van Washington Poe en Tilly Bradshaw in foutieve volgorde op de markt te brengen een daad van uiterste domheid en onverschilligheid jegens de auteur. Als lezer overkomt mij nu helaas iets dergelijks: 'Jachtseizoen' heb ik gemist. Tja...
Een lang intro om duidelijk te maken dat Craven zijn penvaardigheid, niet zonder succes, heeft geïmplementeerd in deze nieuwe reeks, een reeks die duidelijke kenmerken bevat van James Bond van Ian Fleming. Voor alle duidelijkheid: we hebben het over de boekwerken, niet over de films. Craven legt toch wat andere accenten, zeker niet richting vrouwelijke bijrollen maar meer de humor, het ironie en sarcasme in een wereld van de spionage en contraspionage.
Naast het ijzersterke scenario is het vooral de cynische humor die het verhaal boven 99% wat op markt komt, uittilt. Daar komt bij dat Koenig, de hoofdpersoon in dit wrede sprookje, het syndroom van Urbach-Wiethe onder de leden heeft. Het onvermogen om angst te ervaren alsmede het gebrek aan empathie kunnen dan de gevolgen zijn. Enfin , genoeg kenmerken om een medisch standaardwerk of een uitgebreide site mee te vullen.

Het moge duidelijk zijn, Craven is het schrijven zeker niet verleerd. Jammer genoeg bevat het boek nogal wat overbodige pief-paf-poef momenten en die drukken de waardering. Gelukkig zijn daar nog het prima plot en de veelal aanwezige humor, zoals alleen onze Engelse vrienden die met een enorm gevoel voor understatement kunnen verwoorden. De waarheid over Amerika's smerigste geheim zal onder klojo Trump zeker niet naar boven komen. Jammer genoeg bevat het verhaal van die onwaarschijnlijke actiemomenten, die in de regel stomvervelend zijn. Jammer, jammer. Toch, Washington Poe en Tilly Bradshaw bevielen mij beter.
Tot slot nog dit. Opmerkelijk dat ' The Wicker Man' een paar keer genoemd wordt als referentiepunt. Goede film zeker als je van brandstapels houdt.