Je mag een rendier niet uit het noorden weghalen en een echtgenote niet uit het zuiden'.

' De maan schijnt, de dode rijdt'
Of
'Je mag een rendier niet uit het noorden weghalen en een echtgenote niet uit het zuiden'.

Het zijn dit soort korte zinnen en overpeinzingen die mede de stijl van schrijven van Satu Rämö typeren. Naast natuurlijk de trage en mooie opbouw van het verhaal. Geen hijgere toestanden. Vele auteurs zijn de mening toegedaan dat het met veel gehijg, botten, bloed en verdere toestanden naar de eeuwige jachtvelden overbrengen van een of meerdere slachtoffers het summum van inspiratie betekent, dat is natuurlijk niet zo. De Scandithrillers bedden het verhaal veelal in rond maatschappelijke en/of persoonlijke, relationele problemen. Of beide. Zoals in deze thriller het geval is. Deze extra dimensie laat deze thrillers verre uitstijgen boven de moord en doodslag verhalen. Maar lang niet altijd. Daar moet ik nog maar een keertje op terugkomen, er valt veel over te vertellen.

'IJslanders slaan elkaar al sinds de negende eeuw de hersens in. Worstelen, wraak en anderen op hun muil geven maken deel uit van een traditie die nog steeds niet van wijken weet'.
Kijk dit bedoel ik. Deze zinsnede is gemakkelijk uit te bouwen met beschouwingen over in het rond spetterende stukjes schedel en veel bloed, maar Satu Rämö houdt zich in en beperkt zich tot de constatering.

Gingen de eerste twee delen uit deze reeks vooral over de duistere krochten van Hildurs familie, de leidende rol speelt nu het verleden van Jakob. Wat is er met deze Jakob aan het hand? Het raadsel rond deze man vertakt zich en wordt steeds groter. De auteur geeft er echter een verdraaid mooie draai aan. Er is heel wat meer aan de hand zowel in IJsland als in Finland. Vampierfarms en foute mijnbouw bij voorbeeld. De maatschappelijke betrokkenheid van de auteur is overduidelijk.

Een meer dan uitstekend derde deel uit deze fraaie reeks.