romantisering van misbruik

Voor je begint met lezen, alles wat tussen haakjes staat is een spoiler. Je bent gewaarschuwd. Wat niet in de haakjes staat, kan je wel lezen ook als je het boek nog niet gelezen hebt.

“Hof van doorns en rozen” van Sarah J Maas is het eerste boek van een trilogie. De trilogie vertelt het verhaal van Feyre, een mens dat ontvoerd wordt en meegenomen wordt naar het elfidenrijk. Zelf vond ik het verhaal niet zo goed, ondanks de grote hype die er rond dit boek is en was. Het schrijven van deze review zal bij vele personen dus verkeerd vallen, maar ik wil het toch even kwijt.

De wereld van de elfiden is heel erg mooi beschreven. Op vlak van worldbuilding heeft Sarah J Maas wel een mooi verhaal weten te schrijven. Jammer genoeg, zijn er een paar serieuze onderwerpen in dit boek die zo geromantiseerd en verkleind zijn dat ze mij echt ziek maakten.

Het eerste probleem ligt al bij de ontvoering. Feyre wordt meegenomen van huis door een monsterlijk beest, nadat ze een elfide heeft gedood. Zelf lijkt ze het niet zo erg te vinden. En ze is over haar verdriet ook heel snel heen, iets te snel als je het mij vraagt. Daarbij hou ik niet zo van verhalen waarbij ontvoeringen zo worden geromantiseerd, maar goed, als het enkel dit was, had ik er nog mee kunnen leven. Helaas blijft het daar niet bij.

Na deze ontvoering komt er ((spoiler:) het magische ritueel feest, waar Tamlin eigenlijk moet zorgen dat er magie is voor het hele jaar. Door dit feest wordt Tamlin tijdelijk “bezeten” door magie. Hierdoor doet hij Feyre fysiek pijn. Niet enkel wil Tamlin zich daarna, wanneer hij weer normaal is, niet excuseren, ook laat Sarah J Maas Feyre hem zelfs niets kwalijk nemen. Meer nog, ze lijkt het ergens zelfs leuk te vinden om fysiek te worden verwond. )

Naast Tamlin hebben we ook nog Rhysand. Ook hij blijkt niet echt een geweldig personage te zijn, al doet iedereen alsof hij dat wel is. ((Spoiler:) Rhysand drogeert Feyre dagelijks om haar dan voor hem te laten dansen. Hij raakt haar dan ook op haar heupen aan zonder haar toestemming. Hij laat haar ook doorschijnende kleren dragen die ze niet wil dragen. En ‘s morgens wordt Feyre wakker zonder zich nog iets te kunnen herinneren van de nacht ervoor. Als dit niet misbruik is, wat is het dan wel? )

Duizenden meisjes, tieners, kinderen lezen dit verhaal, houden van Rhysand en nemen hem als een soort irrealistische standaard, terwijl niemand lijkt te spreken over dit walgelijke misbruik van zowel hem als Tamlin. Ze hebben allebei namelijk wel een excuus klaar. Ze willen haar namelijk zo helpen “overleven”.

Maak dat de kat wijs. Er is geen enkel excuus voor seksueel misbruik, geen enkel! Sarah J Maas doet niet enkel in haar boek alsof dit niets is, ze romantiseert dit misbruik ook nog. Daarom, geef ik dit boek maar een ster. Hoewel, het verhaal (zonder al dit misbruik) op zich wel leuk geschreven was.

Zelfs voor diversiteit kan ik geen ster meer geven omdat het enige zwarte karakter een slaaf is van Tamlin. Wel, als dat niet heel erg racistisch overkomt weet ik het ook niet. Ik heb geen andere boeken van Sarah J Maas gelezen en na dit ene boek ben ik dat niet zo snel van plan ook.