Desalnietbemind

Wat mij onmiddellijk aantrok aan Desalnietbemind was de cover en de titel. Deze spraken direct aan. Door het omslag kreeg ik het idee dat het een feelgoodroman was en de titel vond ik zo ingenieus bedacht! Het maakte me nieuwsgierig. Dat het geen feelgood bleek te zijn, was niet erg. Het was tenslotte toch maar een eerste indruk.

Annabel Jonk is een pseudoniem en haar debuutroman. Wat direct opviel was de beeldende schrijfstijl. Zo mooi en indrukwekkend gedaan dat het doet vermoeden dat dit niet het eerste boek is dat de persoon achter de pseudoniem schrijft. Wel lijkt de auteur teveel in een roman te willen stoppen, wat op mij dan wel weer overkomt als een typische stijl van een beginnend schrijver.

Zo begon het verhaal als een roman, met zoals ik al zei, prachtig beeldende zinnen, vervolgens ontpopte het verhaal zich als een thriller om uiteindelijk in detectivestijl te eindigen. Het las niet vervelend, maar je had het niet verwacht. De schrijfstijl verandert ook met het verhaal mee. De beeldende schrijfstijl werd steeds minder naarmate het verhaal spannender werd. Ik vond dat jammer, maar het paste ook wel weer goed bij het thriller-effect wat de auteur misschien wel probeert te bereiken.

Het enige wat ik niet geloofwaardig vond, was het gedeelte over de zwarte schriften. De man van Martha laat een soort dagboeken achter waarin van alles naar voren komt. Martha gaat wil dit tot op de bodem toe uitzoeken en leest daarom elke keer een stukje uit het schrift. Onbegrijpelijk vind ik dit. Realistischer zou zijn als ze in een keer het hele schrift uitleest. Ook de gebeurtenissen rondom de ontknoping waren niet helemaal geloofwaardig. Maar misschien moet je daar als lezer ook niet te veel over nadenken. Leg je erbij neer en laat je meevoeren door de reis die je met Martha mag maken. Een indrukwekkende reis wordt het en helemaal de gebeurtenissen bijna op de allerlaatste bladzijde maakt dat het je het boek met en overdonderend gevoel dichtslaat.