jammer

Groeten uit Benidorm door Hendrik Groen

Theo en Cobie hebben het na tientallen jaren huwelijk nog altijd goed samen en genieten van de vrijheid van hun pensioen. Het bevriende stel, Joop en Hannie, doen niks anders dan klagen en kibbelen de hele tijd.
Bij het gezamenlijke kerstdiner komt Cobie op het idee om hun huis voor twee maanden te verhuren aan expats en die twee maanden door te brengen in Benidorm. Gezellig met zijn vieren.

Recensie:
Hendrik Groen is een pseudoniem van een auteur die schrijft over wat senioren bezighoudt en meemaken.
Ik vond ‘De geheime dagboeken van Hendrik Groen’ over het bejaardentehuis geweldig.
Helaas was ik niet zo blij met ‘Rust en vreugd’, het boek over de volkstuin.
Ik was dus erg nieuwsgierig naar dit boek ‘Groeten uit Benidorm’ of die wel aan de geheime dagboeken kan tippen.
Het boek ‘Groeten uit Benidorm’ is niet zo dik, het heeft ook maar drie hoofdstukken.
De cover ziet eruit als een ouderwetse ansichtkaart van Benidorm met twee scootmobiels.
In het begin van het boek, de eerste paar bladzijden, leest het heerlijk luchtig met een zweem humor, wat erg prettig is.
Daarna wordt het wat zwaar op de hand doordat het steeds over de moeizame relatie van Joop en Hannie gaat.

Je ziet het verschil tussen beide stellen. Theo en Cobie gaan erg liefdevol met elkaar om en hebben plezier in hun leven. Joop en Hannie daarentegen hebben een moeilijkere relatie en doen niks anders dan op elkaar mopperen. Hannie verwijt Joop dat hij niet genoeg moeite meer voor haar doet en Hannie kraakt alle ideeën af. Joop gaat dan ook liever op de volkstuin werken of vissen dan bij zijn vrouw in de buurt te zijn.

Quote: ‘Het is raar dat je liever bij een kapotte grasmaaier bent dan bij je eigen vrouw’. ‘Die grasmaaier zegt niet de hele tijd wat ik moet doen.’

Ik denk dat iedereen wel zulke stellen in de omgeving kent, familieleden, vrienden of buren. Het komt heel waarheidsgetrouw over.
Ondanks de problemen tussen Joop en Hannie vermaken ze zich alle vier prima in Benidorm. Ze doen mee met karaoke, bingo en alles wat er maar verzonnen wordt om de senioren bezig te houden.
Ze ontmoeten daar andere mensen die er ook voor langere tijd wonen, en er ontstaan vriendschappen.
Het einde van het boek viel ook wat tegen. Ik vond het wat afgeraffeld en er was niet echt een einde.
Het hele boek gaat alleen maar over de relaties van Theo, Cobie, Joop en Hannie en over de vriendschappen met de mensen die ze hebben leren kennen.
Er waren best momenten dat de auteur er wat humor in kon brengen maar omdat hij dat na heeft gelaten was het naar mijn idee saai. Ze gingen elke dag koffie drinken en appeltaart eten. Er werd ook elke dag bier gedronken op een terras en vaak te veel. Steeds weer die herhaling.
Er had nog wel spanning in gekund vind ik. Misschien iets met de expats.
Het boek kan voor mij dus lang niet tippen aan de ‘Geheime dagboeken’ van Hendrik Groen.