Er waren eens twee wezen

Flora en Mare belanden in het burgerweeshuis in het Amsterdam van de zeventiende eeuw. Flora komt uit een gegoede familie; Mare is van eenvoudige komaf. In de kille omgeving, waar wordt geheerst en opgevoed door repressie, vinden zij troost en steun bij elkaar. De traumatiserende ervaringen die hen tot het burgerweeshuis hebben veroordeeld, laten diepe sporen na, maar maken hen ook weerbaar tegen het harde leven dat volgt. Na een onverhoedse scheiding ontwikkelen hun levens zich langs heel verschillende paden. Flora trouwt een rijk man met veel maatschappelijk aanzien in Haarlem. De gunstige ontwikkelingen worden echter teniet gedaan doordat Flora een zoon baart, die bij de moeizame bevalling ernstig beschadigd is. Dat zorgt voor verwijdering tussen Flora en haar man, die het gehandicapte kind niet kan accepteren.

Mare belandt in de Amsterdamse prostitutie op de Zeedijk, nadat ze uit het burgerweeshuis is verwijderd. De brief die Flora vlak voor haar overlijden heeft geschreven, doet Mare besluiten naar Haarlem te reizen. De zoektocht is zwaar en moeizaam, maar Mare laat zich niet ontmoedigen. Ze heeft uiteindelijk "geroeid naar de Volewijck" het galgenveld waar gehangenen als afschrikking aan het volk worden tentoongesteld en de plaats waarvan ouders aan hun kinderen vertellen dat daar de kinderen vandaan komen.

Suzanne Wouda schreef met Roeien naar de Volewijck haar eerste roman voor volwassenen. Ze publiceerde al drie historische boeken voor de jeugd: Stormvaart, Verschoppelingen, dat bekroond werd met een Vlag en Wimpel van de Griffeljury en Zwart Water, dat werd genomineerd voor de Thea Beckmanprijs.

In deze historische roman vormen de feiten en weetjes over het leven in de zeventiende eeuw in Amsterdam en Haarlem de basis. De auteur heeft in beide steden veel en goed veldonderzoek gedaan en dat komt duidelijk naar voren. De figuren lijken vooral te zijn opgeroepen om de feiten en weetjes onder de aandacht te brengen. Het is daardoor meer een geschiedenisboek over het harde leven in die periode dan een roman geworden. De figuren zijn nogal eendimensionaal: goed of slecht. Daardoor gaan ze niet echt leven.

Roeien naar de Volewijck is vlot en met veel kennis van zaken geschreven. Jammer dat het verhaal zo vlak en voorspelbaar verloopt en dat het karakter van de figuren diepgang mist en weinig ruimte voor verbeelding laat. Als informatief geschiedenisboek is het geslaagd, als roman veel minder.