Het zal je maar gebeuren!

Juni 2013. De familie Adler verhuist van New York naar Los Angeles. Hun spullen zijn al onderweg en nu vertrekt de familie met het vliegtuig. De familie bestaat uit vader Bruce, moeder Jane en de zonen Jordan (15) en Eddie (12). Samen met nog 188 mensen vertrekken ze en ruim voor de landing stort het vliegtuig neer. Slechts ééntje overleeft deze rampvlucht en dat is Eddie. Eddie is in één klap alles kwijt. Het is een wonder dat hij het overleefd heeft maar hij is niet alleen zwaargewond, hij is ook zwaar getraumatiseerd. De zus van zijn moeder, Lacey, met haar man John, reizen af naar het ziekenhuis om hem op te vangen. Lacey noemt hem vanaf nu Edward en Eddie besluit dat het goed is. Eddie is Edward geworden, een jongen met een totaal ander leven dan voorheen. Edward is een bezienswaardigheid, hij is immers degene die het overleefd heeft. Maar niemand die dat begrijpt. Edward nog wel het minste want hoe moet je nu verder leven als alles wat je liefhad is verdwenen?

De auteur verwerkt dit gegeven in een van de twee verhaallijnen. In deze verhaallijn volg je het verdere leven van Edward. Hij wordt door zijn oom en tante goed opgevangen maar de enige die een beetje tot hem door kan dringen is Shay, zijn buurmeisje. Shay is ook een beetje vreemd, samen vullen ze elkaar aan en worden een soort symbiotische eenheid, samen overleven ze.
In de andere verhaallijn leren we de medepassagiers van de familie Adler kennen. Door de karakterbeschrijvingen worden ze levend, dat is ook de bedoeling van de auteur. Deze passagiers komen later in meer of mindere mate ook terug in de tweede verhaallijn. Soms door brieven van nabestaanden, soms door fysieke bezoekjes. De tweede verhaallijn is chronologisch. Het begin bij aanvang van de vlucht en eindigt in de laatste secondes van de vlucht.
De auteur slaagt erin om beide verhaallijnen af en toe samen te laten komen. Het herstel van Edward vordert maar langzaam. Hoewel hij veel therapie en hulp krijgt, kunnen volwassenen maar amper tot hem doordringen. Toch krijgt Edward veel ruimte van hen. Als Edward vijftien wordt, realiseert hij dat hij net zo oud is als Jordan toen die stierf. Jordan blijft voor altijd even oud maar Edward moet door.
Geholpen door de volwassenen om hem heen, de onvoorwaardelijke steun van Shay en het begrip van een aantal nabestaanden, krijgt Edward langzaam maar zeker grip op zijn leven. Zoals zijn therapeut zegt: ‘Wat er is gebeurd zit in je botten gebakken, Edward. Het leeft onder je huid. Het gaat niet weg. Het is een deel van je en zal dat tot je dood altijd blijven. Waar je aan hebt gewerkt sinds de eerste keer dat we elkaar ontmoetten is leren daarmee te leven.’
Een boek met een origineel thema en de personages zijn goed uitgewerkt door de auteur. Eddie/Edward wordt levensecht neergezet. Chapeau daarvoor. Vier sterren voor een meeslepend boek.