Lezersrecensie
blauwe achten
blauwe achten – Kim Pauwels
‘Achten zijn oneindig. Ik gebruik ze als symbool voor wat ik nooit meer mag vergeten. Of voor wanneer ik iets niet kan vatten. Als het te moeilijk of te groot is om in mijn hersenen te passen. Dan voelt het alsof ik toch nog grip heb op wat onwerkelijk is.'
Niet elk kind groeit zorgeloos op. In blauwe achten volgen we Esmée. Haar ouders zijn gescheiden. Met een moeder die er amper in slaagt om haar eigen leven op de rails te houden en een vader die in de eerste plaats een bedreiging vormt in het leven van zijn dochters, is het zoeken naar houvast. Die vindt Esmée een tijdlang in haar knuffelhond en haar verbeeldingskracht, bij haar beste vriendin Arisa en haar oudere zus Nel, maar uiteindelijk vooral in een hardnekkig verlangen om te verdwijnen.
De mooie strakke cover van ‘blauwe achten’ trekt meteen de aandacht en ook de achterflap heeft meteen mijn interesse.
Kim Pauwels is naast leerkracht ook schrijfster en heeft al een dichtbundel (Tweelingstrijd) op haar naam staan. Ook zijn diverse van haar gedichten verschenen in tijdschriften en bloemlezingen. ‘blauwe achten’ is haar debuutroman.
Door de prettige schrijfstijl met veel mooie, soms bijna poëtische zinnen laat het verhaal zich, ondanks de heftige thema’s, vlot lezen.
‘Ik kan ruiken dat ze gedronken heeft. De kriebel, die zonet nog kietelachtig aanvoelde, trekt samen in mijn maag en doet mijn spieren vanaf mijn middenrif tot aan mijn hoofd samenballen. Ik slik, maar het helpt niet. Het lijkt of er een pit in mijn keel zit.’
Gaandeweg het verhaal, dat verteld wordt vanuit Esmee en afgewisseld wordt met dagboekfragmenten, raak je steeds meer betrokken bij het jonge meisje Esmée. Je wil haar en haar knuffelhond Samenwel omarmen en troosten.
‘blauwe achten’ is een heftig en indrukwekkend, maar ook ongelooflijk triest verhaal. Het heeft me geraakt en een blauwe plek bij me achter gelaten.
4,5 ★
Bedankt Borgerhoff & Lamberigts en New Book Collective voor dit recensieboek.
‘Achten zijn oneindig. Ik gebruik ze als symbool voor wat ik nooit meer mag vergeten. Of voor wanneer ik iets niet kan vatten. Als het te moeilijk of te groot is om in mijn hersenen te passen. Dan voelt het alsof ik toch nog grip heb op wat onwerkelijk is.'
Niet elk kind groeit zorgeloos op. In blauwe achten volgen we Esmée. Haar ouders zijn gescheiden. Met een moeder die er amper in slaagt om haar eigen leven op de rails te houden en een vader die in de eerste plaats een bedreiging vormt in het leven van zijn dochters, is het zoeken naar houvast. Die vindt Esmée een tijdlang in haar knuffelhond en haar verbeeldingskracht, bij haar beste vriendin Arisa en haar oudere zus Nel, maar uiteindelijk vooral in een hardnekkig verlangen om te verdwijnen.
De mooie strakke cover van ‘blauwe achten’ trekt meteen de aandacht en ook de achterflap heeft meteen mijn interesse.
Kim Pauwels is naast leerkracht ook schrijfster en heeft al een dichtbundel (Tweelingstrijd) op haar naam staan. Ook zijn diverse van haar gedichten verschenen in tijdschriften en bloemlezingen. ‘blauwe achten’ is haar debuutroman.
Door de prettige schrijfstijl met veel mooie, soms bijna poëtische zinnen laat het verhaal zich, ondanks de heftige thema’s, vlot lezen.
‘Ik kan ruiken dat ze gedronken heeft. De kriebel, die zonet nog kietelachtig aanvoelde, trekt samen in mijn maag en doet mijn spieren vanaf mijn middenrif tot aan mijn hoofd samenballen. Ik slik, maar het helpt niet. Het lijkt of er een pit in mijn keel zit.’
Gaandeweg het verhaal, dat verteld wordt vanuit Esmee en afgewisseld wordt met dagboekfragmenten, raak je steeds meer betrokken bij het jonge meisje Esmée. Je wil haar en haar knuffelhond Samenwel omarmen en troosten.
‘blauwe achten’ is een heftig en indrukwekkend, maar ook ongelooflijk triest verhaal. Het heeft me geraakt en een blauwe plek bij me achter gelaten.
4,5 ★
Bedankt Borgerhoff & Lamberigts en New Book Collective voor dit recensieboek.
1
Reageer op deze recensie
