Lezersrecensie
Onvervalst kunstwerk
Toen op instagram een oproep verscheen voor het recenseren van het nieuwe boek van Jeroen Windmeijer, heb ik me onmiddellijk aangemeld. Want ik geniet altijd erg van zijn boeken die niet alleen spannend zijn maar ook nog eens informatief wat betreft kunst, religie en geschiedenis. Ook interessant is dat zijn boeken zich afspelen in Nederland, in plaatsen en op plekken die mij ook persoonlijk erg aanspreken.
In ‘De schaduw van Vermeer’ duiken we in de geschiedenis van het werk van Vermeer en strijken we niet alleen neer in de straatjes van Delft, waar deze schilder heeft gewoond en gewerkt, maar ook in musea, waar zijn werken of (vermeende) vervalsingen daarvan tentoongesteld worden.
Het verhaal
In het begin van het boek maken we kennis met Fabian de Ligt. Hij is docent geschiedenis op het Stanislascollege in Delft. Hij werkt in zijn vrije tijd aan een proefschrift over de relatie tussen Vermeer en de Jezuïetenorde, en heeft in dit verband een afspraak gemaakt met pater Ignatius Kemper, die veel over dit onderwerp weet. Tijdens dit interview komt Fabian te weten dat Ignatius Kemper op het spoor is van een grote ontdekking rond het werk van Johannes Vermeer. Tijdens het interview krijgt de fragiele oude man een hartstilstand waarna hij overlijdt. Fabian belooft de oude pater om zorg te dragen voor verder onderzoek naar deze ontdekking en voor de publicatie van zijn werk. Hij neemt een aantal documenten hiervoor mee. Al snel ontdekt hij dat er meerdere partijen interesse hebben in wat Ignatius op het spoor is, waarbij sommige partijen er op uit zijn de onthulling tegen te houden en anderen juist met de eer van zijn ontdekking willen gaan strijken.
Tegelijkertijd maken we ook kennis met David van Meegeren, een kunsthandelaar en zoon van Han van Meegeren, die de geschiedenisboeken is ingegaan als een meestervervalser, o.a. van het werk van Vermeer. David werkt aan een plan gericht op eerherstel van zijn vader. Hij is van plan om meerdere werken te stelen uit musea die door kenners zijn aangemerkt als vervalsingen van Vermeer.
Beiden verhaallijnen komen uiteindelijk op een geweldige manier samen en en passant leren we zoals we van Jeroen Windmeijer gewend zijn, veel over de geschiedenis van Vermeer en de stad Delft. Waarbij ik het bijzonder leuk vond dat ook een aantal locaties voorbij kwamen, o.a. de Vermeer-tentoonstelling in het Rijksmuseum in Amsterdam, het Mauritshuis in Den Haag en het Museum Prinsenhof in Delft, die ik in het afgelopen jaar ook zelf met veel plezier heb bezocht.
Beoordeling
Ik heb ook dit boek van Jeroen Windmeijer met veel plezier gelezen, waarbij ik het interessant vond om zoveel rond Vermeer en Delft te ontdekken. De fictieve onthulling rond het werk van Vermeer is echt meesterlijk bedacht door Jeroen Windmeijer. Wat mij betreft weer een onvervalst kunstwerk. Qua spanning in de verhaallijn en personages vond ik sommig eerder werk van Jeroen Windmeijer wel net iets beter. Wat mij betreft hadden de plaagstootjes die nu gedurende het verhaal werden uitgedeeld aan Fabian nog net iets steviger gemogen. Voor Fabian en een aantal andere personages is persoonlijke erkenning/ambitie een belangrijke drijfveer. Het maakt de meeste personages weinig sympathiek. Voor David is eerherstel een belangrijk motief. Uiteindelijk krijgen zowel Fabian en David allebei niet waarnaar ze streven. Dat voelt voor hen, maar ook voor mij als lezer een klein beetje onbevredigend.
Nu nog lekker genieten van het zonnetje die zich in het begin van deze herfst nog regelmatig laat zien. Misschien ga ik de komende dagen wel een wandeling maken door Delft, langs een aantal plekken die in het boek worden beschreven. De kaart die aan het einde van het boek is opgenomen nodigt hiertoe in ieder geval al uit.
Heel veel dan aan uitgeverij HarperCollins voor het beschikbaar stellen van het recensie-exemplaar van De schaduw van Vermeer en Jeroen Windmeijer voor het afleveren van wederom ‘een onvervalst kunstwerk’.
In ‘De schaduw van Vermeer’ duiken we in de geschiedenis van het werk van Vermeer en strijken we niet alleen neer in de straatjes van Delft, waar deze schilder heeft gewoond en gewerkt, maar ook in musea, waar zijn werken of (vermeende) vervalsingen daarvan tentoongesteld worden.
Het verhaal
In het begin van het boek maken we kennis met Fabian de Ligt. Hij is docent geschiedenis op het Stanislascollege in Delft. Hij werkt in zijn vrije tijd aan een proefschrift over de relatie tussen Vermeer en de Jezuïetenorde, en heeft in dit verband een afspraak gemaakt met pater Ignatius Kemper, die veel over dit onderwerp weet. Tijdens dit interview komt Fabian te weten dat Ignatius Kemper op het spoor is van een grote ontdekking rond het werk van Johannes Vermeer. Tijdens het interview krijgt de fragiele oude man een hartstilstand waarna hij overlijdt. Fabian belooft de oude pater om zorg te dragen voor verder onderzoek naar deze ontdekking en voor de publicatie van zijn werk. Hij neemt een aantal documenten hiervoor mee. Al snel ontdekt hij dat er meerdere partijen interesse hebben in wat Ignatius op het spoor is, waarbij sommige partijen er op uit zijn de onthulling tegen te houden en anderen juist met de eer van zijn ontdekking willen gaan strijken.
Tegelijkertijd maken we ook kennis met David van Meegeren, een kunsthandelaar en zoon van Han van Meegeren, die de geschiedenisboeken is ingegaan als een meestervervalser, o.a. van het werk van Vermeer. David werkt aan een plan gericht op eerherstel van zijn vader. Hij is van plan om meerdere werken te stelen uit musea die door kenners zijn aangemerkt als vervalsingen van Vermeer.
Beiden verhaallijnen komen uiteindelijk op een geweldige manier samen en en passant leren we zoals we van Jeroen Windmeijer gewend zijn, veel over de geschiedenis van Vermeer en de stad Delft. Waarbij ik het bijzonder leuk vond dat ook een aantal locaties voorbij kwamen, o.a. de Vermeer-tentoonstelling in het Rijksmuseum in Amsterdam, het Mauritshuis in Den Haag en het Museum Prinsenhof in Delft, die ik in het afgelopen jaar ook zelf met veel plezier heb bezocht.
Beoordeling
Ik heb ook dit boek van Jeroen Windmeijer met veel plezier gelezen, waarbij ik het interessant vond om zoveel rond Vermeer en Delft te ontdekken. De fictieve onthulling rond het werk van Vermeer is echt meesterlijk bedacht door Jeroen Windmeijer. Wat mij betreft weer een onvervalst kunstwerk. Qua spanning in de verhaallijn en personages vond ik sommig eerder werk van Jeroen Windmeijer wel net iets beter. Wat mij betreft hadden de plaagstootjes die nu gedurende het verhaal werden uitgedeeld aan Fabian nog net iets steviger gemogen. Voor Fabian en een aantal andere personages is persoonlijke erkenning/ambitie een belangrijke drijfveer. Het maakt de meeste personages weinig sympathiek. Voor David is eerherstel een belangrijk motief. Uiteindelijk krijgen zowel Fabian en David allebei niet waarnaar ze streven. Dat voelt voor hen, maar ook voor mij als lezer een klein beetje onbevredigend.
Nu nog lekker genieten van het zonnetje die zich in het begin van deze herfst nog regelmatig laat zien. Misschien ga ik de komende dagen wel een wandeling maken door Delft, langs een aantal plekken die in het boek worden beschreven. De kaart die aan het einde van het boek is opgenomen nodigt hiertoe in ieder geval al uit.
Heel veel dan aan uitgeverij HarperCollins voor het beschikbaar stellen van het recensie-exemplaar van De schaduw van Vermeer en Jeroen Windmeijer voor het afleveren van wederom ‘een onvervalst kunstwerk’.
3
Reageer op deze recensie
