Lezersrecensie
Uitstekend gecomponeerde roman met een fascinerend centraal mysterie
Disclaimer: Dit boek verscheen bij Uitgeverij Macc, waar ook een deel van mijn boeken is verschenen. Ik sprak de auteur voor het eerst persoonlijk op Castlefest. Toen heb ik ook het boek gekocht omdat ik op basis van de achterflap nieuwsgierig was geworden.
8+ Het is altijd een gok, een boek lezen van een debuterend auteur. En met name als het gaat om een Nederlandstalige schrijver, van wie je ook nog geen korte verhalen in bundels of tijdschriften hebt gelezen. Als er dan ook nog geen recensies zijn waar je je op kunt baseren, weet je helemaal niet wat je kunt verwachten. Kwaliteit is niet gegarandeerd. Maar van 'Het Zwarte Gat' van Coen van Os was ik onder de indruk. Het was niet perfect, maar ik was het hele boek door nieuwsgierig naar hoe de vork in de steel zat, ik leefde mee met de personages en ik ben nu heel benieuwd naar hoe het verhaal verder gaat (want ook al staat dit verhaal op zichzelf, het is duidelijk dat er nog meer gaat komen).
Journalist Paul is zijn baan kwijtgeraakt. Zijn vader, politierechercheur, vraagt hem om nog eens te duiken in wat er precies is gebeurt met Cobus. Die is namelijk maanden geleden bewusteloos aangetroffen op de oever van een meertje in een moeilijk bereikbaar stukje land, het 'Zwarte Gat' van de titel. Hij ligt nu nog steeds in coma. De mysterieuze Randolph zou ermee te maken hebben gehad. Paul duikt in de geschiedenis van Cobus en in het onderzoek van Randolph en ontdekt al snel dat er met het 'Zwarte Gat' iets vreemds aan de hand is ...
Wat zijn in mijn ogen de sterke elementen van deze roman? Ten eerste is dat de opbouw. De roman is niet traditioneel gestructureerd. Verteld worden de belevenissen van de hoofdpersoon. Die vindt in zijn tocht zowel de verhalen van Cobus (maar zijn die wel fantasie?), als bandopnames gemaakt door Randolph. Er is ook nog een verteller die commentaar geeft op Pauls onderzoekingen. Ik vond de structuur goed werken, toen ik eenmaal goed doorhad hoe het in elkaar stak, en de hints in de verschillende informatiebronnen werkten samen om een beeld te scheppen van het mysterie, terwijl ze tegelijk de achterliggende zaken verborgen hielden. Het op de juiste wijze doseren van informatie is niet eenvoudig, het is makkelijk te veel of te weinig prijs te geven, maar ik vond dat het de auteur goed gelukt was.
Ten tweede heeft de auteur jarenlange ervaring opgedaan in de psychiatrie - en je kan dus aannemen dat hij een zekere mensenkennis heeft. Dat blijkt ook, want het innerlijke leven, de twijfels en het omgaan met trauma van de hoofdpersonen zijn invoelend beschreven. Het blijkt ook een hoofdthema van het boek te zijn: hoe ga je om met je verleden? Hoe overwin je je eigen negatieve zelfbeeld en hoe kom je zekerder in het leven te staan? Is dat überhaupt wel mogelijk? Hier komt ook mijn eerste kritiekpuntje om de hoek kijken, want soms wil de auteur iets teveel uitleggen vanuit de psychiatrie, door bijvoorbeeld iemand te laten uitleggen dat wat wij als leken 'coma' noemen iets anders is. Dat is misschien waar, maar het paste niet in de dialoog op dat moment en verstoorde dus de immersie in het verhaal. Ik meende ook dat de auteur de personages wel heel vaak in gedachten liet vervallen. De interne dialoog was ook net zo opgemaakt als gewone dialoog en dat was wat verwarrend (cursiveren was beter geweest).
Boeken van kleinere uitgevers willen nogal eens wat schrijf/spel-fouten bevatten. Hier kwam ik ook wel tekortkomingen tegen, maar niet zoveel dat ze mij echt uit het verhaal haalden. Bij het lezen van de proloog kwam ik wel een paar kromme zinnen tegen - ik was toen bang dat het hele boek op dezelfde manier geschreven zou zijn. Dat was gelukkig niet het geval. Ik vermoed dat de proloog later aan het verhaal is toegevoegd? Laat je daardoor in elk geval niet afschrikken. Ik denk wel dat de auteur nog kan groeien in zijn proza, bijvoorbeeld door herhaling van woorden en begrippen te voorkomen. Maar gezien de goed uitgewerkte structuur van het boek en de zorgvuldige opbouw van het centrale mysterie heeft hij al een groot deel van het auteurschap onder de vingers. Als hij in dat aspect ook stappen maakt, kunnen we nog veel van hem verwachten.
8+ Het is altijd een gok, een boek lezen van een debuterend auteur. En met name als het gaat om een Nederlandstalige schrijver, van wie je ook nog geen korte verhalen in bundels of tijdschriften hebt gelezen. Als er dan ook nog geen recensies zijn waar je je op kunt baseren, weet je helemaal niet wat je kunt verwachten. Kwaliteit is niet gegarandeerd. Maar van 'Het Zwarte Gat' van Coen van Os was ik onder de indruk. Het was niet perfect, maar ik was het hele boek door nieuwsgierig naar hoe de vork in de steel zat, ik leefde mee met de personages en ik ben nu heel benieuwd naar hoe het verhaal verder gaat (want ook al staat dit verhaal op zichzelf, het is duidelijk dat er nog meer gaat komen).
Journalist Paul is zijn baan kwijtgeraakt. Zijn vader, politierechercheur, vraagt hem om nog eens te duiken in wat er precies is gebeurt met Cobus. Die is namelijk maanden geleden bewusteloos aangetroffen op de oever van een meertje in een moeilijk bereikbaar stukje land, het 'Zwarte Gat' van de titel. Hij ligt nu nog steeds in coma. De mysterieuze Randolph zou ermee te maken hebben gehad. Paul duikt in de geschiedenis van Cobus en in het onderzoek van Randolph en ontdekt al snel dat er met het 'Zwarte Gat' iets vreemds aan de hand is ...
Wat zijn in mijn ogen de sterke elementen van deze roman? Ten eerste is dat de opbouw. De roman is niet traditioneel gestructureerd. Verteld worden de belevenissen van de hoofdpersoon. Die vindt in zijn tocht zowel de verhalen van Cobus (maar zijn die wel fantasie?), als bandopnames gemaakt door Randolph. Er is ook nog een verteller die commentaar geeft op Pauls onderzoekingen. Ik vond de structuur goed werken, toen ik eenmaal goed doorhad hoe het in elkaar stak, en de hints in de verschillende informatiebronnen werkten samen om een beeld te scheppen van het mysterie, terwijl ze tegelijk de achterliggende zaken verborgen hielden. Het op de juiste wijze doseren van informatie is niet eenvoudig, het is makkelijk te veel of te weinig prijs te geven, maar ik vond dat het de auteur goed gelukt was.
Ten tweede heeft de auteur jarenlange ervaring opgedaan in de psychiatrie - en je kan dus aannemen dat hij een zekere mensenkennis heeft. Dat blijkt ook, want het innerlijke leven, de twijfels en het omgaan met trauma van de hoofdpersonen zijn invoelend beschreven. Het blijkt ook een hoofdthema van het boek te zijn: hoe ga je om met je verleden? Hoe overwin je je eigen negatieve zelfbeeld en hoe kom je zekerder in het leven te staan? Is dat überhaupt wel mogelijk? Hier komt ook mijn eerste kritiekpuntje om de hoek kijken, want soms wil de auteur iets teveel uitleggen vanuit de psychiatrie, door bijvoorbeeld iemand te laten uitleggen dat wat wij als leken 'coma' noemen iets anders is. Dat is misschien waar, maar het paste niet in de dialoog op dat moment en verstoorde dus de immersie in het verhaal. Ik meende ook dat de auteur de personages wel heel vaak in gedachten liet vervallen. De interne dialoog was ook net zo opgemaakt als gewone dialoog en dat was wat verwarrend (cursiveren was beter geweest).
Boeken van kleinere uitgevers willen nogal eens wat schrijf/spel-fouten bevatten. Hier kwam ik ook wel tekortkomingen tegen, maar niet zoveel dat ze mij echt uit het verhaal haalden. Bij het lezen van de proloog kwam ik wel een paar kromme zinnen tegen - ik was toen bang dat het hele boek op dezelfde manier geschreven zou zijn. Dat was gelukkig niet het geval. Ik vermoed dat de proloog later aan het verhaal is toegevoegd? Laat je daardoor in elk geval niet afschrikken. Ik denk wel dat de auteur nog kan groeien in zijn proza, bijvoorbeeld door herhaling van woorden en begrippen te voorkomen. Maar gezien de goed uitgewerkte structuur van het boek en de zorgvuldige opbouw van het centrale mysterie heeft hij al een groot deel van het auteurschap onder de vingers. Als hij in dat aspect ook stappen maakt, kunnen we nog veel van hem verwachten.
1
Reageer op deze recensie