Verrassend verhaal met een origineel uitgangspunt

Disclaimer: Dit boek is uitgegeven door Godijn Publishing, waar ook meerdere boeken van mijn hand zijn verschenen. De auteur heeft mij opgevolgd in de jury van de jaarlijkse schrijfwedstrijd van Godijn Publishing.

9- Wat een verrassend leuk boek. Als ik niet wat kritiekpuntjes had wat het schrijven zelf betrof, was het makkelijk op vijf sterren uitgekomen. Als lezer en recensent van Nederlandstalige SF en fantasy verzucht ik vaak dat het wat mij betreft wel wat origineler mag, vooral wat dat tweede genre betreft. Waar het fantasygenre in het buitenland ongelofelijk breed is, blijft het in ons eigen taalgebied (vaak, gelukkig niet altijd) in Tolkieneske queesten hangen of bij mensen die in draken kunnen veranderen. Aangezien een van mijn motivaties in het lezen is nieuwe ideeën en mogelijkheden te ontdekken, in plaats van me onder te dompelen in bekende fantasieën, raak ik daar al snel op uitgekeken. Wat een frisse wind was dit boek daarom. Nee - totaal origineel is het niet (de auteur zelf verwijst in het boek naar Neil Gaiman), maar het voelde toch als een verhaal dat ik nog niet eerder zo was tegengekomen en waarvan ik het einde niet kon voorspellen. Aangezien het ook nog eens geschreven is met duidelijk veel aandacht voor de personages, met moderne inclusiviteit (relaties met mensen met hetzelfde geslacht, maar ook iemand die niet kan ruiken - ikzelf kan dat ook niet en het was verfrissend expliciete representatie van iemand met anosmie tegen te komen) en een overtuigende weergave van verschillende tijdsperiodes, meen ik Daniël Warmoeskerken te moeten aanduiden als een van de veelbelovende stemmen in het Nederlandstalige fantasyveld. Ikzelf ben zeker geïnteresseerd in een volgend boek van zijn hand. Als extra argument voor deze positie in mijn achting, voer ik graag de interessante opbouw op van het verhaal - waarbij de verschillende delen niet het verhaal vertellen wat je zou verwachten (je denkt dat het opbouwt naar een bepaald soort einde, maar je krijgt iets anders - onder andere een gevoelige liefdesgeschiedenis). Daarbij komt nog de intertekstualiteit: dit boek is onder andere geworteld in Victoriaanse horrorverhalen. Die hadden vaak te maken met (over)leven na de dood en Dracula, Dr. Jekyll and Mr. Hyde, Dorian Gray en anderen waren duidelijke inspiratiebronnen. Dit verhaal bevat ook zeker horror - al moet ik zeggen dat die niet de sterkste kant vormde van het geheel. De interpersoonlijke relaties en de manier waarop de personages hun onsterfelijkheid een plek probeerden te geven, waren grotere en sterkere elementen. Warmoeskerken is zeker niet de eerste die dit soort karakters samenbrengt (ik denk onder andere aan 'The League of Extraordinary Gentlemen') - maar wat hoe toevoegt is een 'shared universe' van zichzelf: dit boek bevat verwijzingen naar zijn eigen eerdere boeken en laten zien dat die zich in dezelfde wereld afspelen. In het nawoord suggereert hij dat er nog minstens één verhaal zal volgen in deze setting. Dat is een niveau van ambitie waar ik alleen maar respect voor kan hebben.
Over zijn schrijfstijl heb ik nog niets gezegd. De auteur probeert meer te doen dat sec feitelijke informatie over te brengen. Hij probeert de mogelijkheden van de Nederlandse taal echt te gebruiken, door een tijd te suggereren, maar ook door met interessante metaforen te komen. Zoals 'een stilte ... als een dier dat na veel gekrijs uiteindelijk toch de dood vond.' Daar genoot ik van. Helaas probeerde de auteur het soms net iets te mooi te doen, vooral in het gedeelte dat zich in de Victoriaanse tijd afspeelde. Dat leidde tot kromme, niet kloppende zinnen. Ik denk aan een formulering als 'Slenterend viel hij de steeg uit' of 'Eenmaal een plek gevonden te hebben, kon hij het gevoel niet van zich afschudden' of 'zijn hart voelde als een steen die zinkend wegzakt in een duister meer'. Verder waren er wat foutjes met verkeerde verwijzingen (meervoud waar enkelvoud bedoeld was, en vaker geslacht), zoals 'Verveling ... houdt u in zijn greep', 'ogen ... als dat van onschuldig dier' en ik kwam een paar keer tegen dat er hulpwerkwoorden ontbraken of het woordje 'zich', zoals in 'aangezien niemand het lijk toe-eigende'. Wellicht was hier sprake van een overenthousiaste redactie? Het is een goede zaak om overbodige woorden te verwijderen, maar soms zijn deze woorden toch echt noodzakelijk om een zin kloppend te houden. In het tweede en derde deel van het boek kwam ik dit soort foutjes veel minder tegen en in deze delen klopten de zinnen ook veel beter, vooral omdat de modernere schrijfstijl beter aansloot bij de stijl die de auteur normaliter bezigt. Wellicht muggenzifterig van mij om hierop te letten, maar het maakt toch dat ik dit boek niet de volledige vijf sterren kan geven. Gezien de originaliteit van het verhaal, de complexiteit van de personages en hun interacties en de mooie, gevoelige plotontwikkelingen, was ik wel in staat te genieten van het boek en als je gewoonlijk dit soort dingen niet opmerkt, mag je gerust een ster aan mijn beoordeling toevoegen.