Wat een indrukwekkend boek!

Rosie, een kinderverzorgster, komt uit een joodse buurt. Wanneer de oorlog uitbreekt, ontmoet ze Kaat, die contact heeft gekregen met Josephine via een groep studenten in Utrecht. Wanneer er steeds meer Joodse mensen worden gedeporteerd, staat Kaat met afschuw naar de Hiddes gezinnen te kijken. Ze wil dit niet! Dit kan niet! Gelukkig weten haar studentenvrienden, Anne en Pim een oplossing en slaan ze de handen ineen om samen kinderen weg te smokkelen. Zo halen ze vele kinderen weg die ze overal in het land laten onderduiken.

‘Kaat, je moet dit zien,’ zei Anne.
Pas nu zag Kaat de uitdrukking op hun bleke gezichten. Haar hart begon sneller te kloppen en ze sprong uit bed. ‘Wat is er aan de hand?’
Het was alsof ze haar niet konden antwoorden. Pim wees alleen naar het raam. Kaat volgde zijn blik. Toen zag ze hen. In stilte liepen ze door de schemerige straat. Een jongen liep alleen. Twee jonge vrouwen, niet ouder dan Kaat, volgden. Daarna een jong gezin, een vader met een baby in zijn armen en een moeder met een kindje aan de hand. Ondanks de warme zomernacht droegen ze allemaal winterjassen. Rugzakken op de ruggen. Koffers onder de arm.
In de verte zag Kaat aan de Kloveniersburgwal een deur opengaan. Een jonge man kwam maar naar buiten. Mensen wier gezicht Kaat niet kon zien, stonden in de deuropening en omhelsden hem. Hij voegde zich bij de stoet die op weg was naar het Centraal Station.
Tranen liepen langs Kaats wangen. ‘Dit mag niet,’ fluisterde ze met een stem die trilde van woede. ‘Dit mag niet!’

Dit verhaal klinkt heel mooi en dapper, maar heeft ook een erg verdrietige kant, want niet ieder kind uit het opvanghuis kunnen ze redden. De meiden en alle mensen eromheen krijgen flink wat te verduren. Wie red je wel en wie niet? En waarom lukt het bij Koos niet? Ik heb heel wat tranen gelaten tijdens het lezen van dit boek.