Dunk

‘Dunk’ van Micha Meinderts is een indrukwekkend verhaal. Misschien ligt het aan mij, maar het is een verhaal waar pas sinds kort echt aandacht voor is. ‘Dunk’ is namelijk het verhaal over een aseksuele liefde. En In hoeverre dit ook een autobiografisch verhaal net als bv. ‘Aldus Sybren’ is zullen we wellicht na wat interviews weten, maar net als zijn debuut is ‘Dunk’ zeker diep doorleefd. In twee verhaallijnen maken we kennis met Julian en Leonie. Beiden hebben ze hun leven op orde, lijkt het. Want we zien vanaf de eerste hoofdstukken de beren op het pad van onze protegés al verschijnen.

Het vertrouwde studieclubje van Leonie is na het afstuderen al snel uiteengevallen. Van veelvuldig solliciteren en afgewezen worden wordt ze ook niet vrolijk. Graag laat ze haar ouderlijk huis in Gouda achter zich om te verhuizen naar Arnhem voor een baan als softwareontwikkelaar. Maar haar mannelijke collega’s hebben weinig oog voor haar kwaliteiten en denken al snel dat ze haar als secretaresse kunnen gebruiken. Niet echt een warm welkom in een stad waar ze niemand kent. Maar vooral niet goed voor het zelfvertrouwen van Leonie. Haar enige gesprekpartners zijn aanvankelijk haar twee parkieten, met ‘Blauwe’ en ‘Gele’ als toepasselijke namen.

Julian lijkt bij aanvang wat meer relaxt. Hij woont weliswaar nog thuis bij zijn moeder, maar heeft naast een baan in de security ook een vaste relatie met influencer Naomie. Hun relatie lijdt echter in toenemende mate onder enerzijds het najagen van likes en volgers door Naomi, anderzijds door de focus van Julian op zijn basketbalsport, energie- en tijdrovend. Van meet af aan lijken ze elkaar niet echt te begrijpen en dan krijgen ze ook nog een stom auto-ongeluk waardoor Naomi een hersenschudding oploopt. Erg onhandig voor de dagelijkse selfies. Dat Leonie getuige is van het ongeluk en ten onrechte denkt dat ze medeschuldig is aan het ongeluk zorgt ervoor dat ze elkaar uiteindelijk ontmoeten.

In de eerste hoofdstukken lezen we dus over twee heel gewone mensen, met heel gewone levens, elk met hun eigenaardigheden zoals ook wij die hebben. Het gegeven dat Leonie wellicht wat krampachtig op zoek gaat naar Julian, de bestuurder van die oude groene Peugeot, laten we gemakshalve buiten beschouwing. Het gaat in dit verhaal namelijk niet om het plot. Het gaat om de mensen die Meinderts schetst. Die zijn authentiek, zonder clichés en ze passen naadloos bij elkaar. Beide personages hunkeren naar een liefdevolle relatie waarin een warme knuffel belangrijker is dan stomende seks. Waarin een bezoek aan de kinderboerderij fijner is dan een nachtelijk dansfeest. Illustratief voor dit gegeven is de content warning voor enkele ‘ondubbelzinnige seksscènes’ die Meinderts voor aanvang aan de lezer geeft. Ik was er al aan voorbij voor ik het in de gaten had…