Lezersrecensie
In het heden wordt het verleden belangrijk
Wie zonder zonde is, is deel twee in de Carl Edson serie van Bo Svernström en is prima als stand-alone te lezen.
Als Robert Lindstróm benadert wordt door journaliste Lexa om een boek over hem te schrijven wil hij dit eerst niet. Hij is namelijk een kindermoordenaar, doordat hij als elfjarige zijn vriendje Max heeft doodgeslagen. Maar Robert, nu 39 jaar kan zich eigenlijk helemaal niets herinneren uit die tijd. Hij is destijds als schuldige aangewezen, omdat hij naast zijn dode vriendje lag.
“Grote delen van mijn jeugd zijn helemaal weg, uitgewist. Soms denk ik dat er meer moorden verborgen kunnen zijn in de krochten van mijn geheugen.|”
Robert heeft hier nog dagelijks van te lijden en lijdt een eenzaam leven, geen contact met familie en is zojuist ontslagen. Lexa overrompelt hem een beetje en hij zegt uiteindelijk ja tegen haar.
Ze gaan samen op onderzoek uit, door vrienden van Robert uit het verleden op te zoeken en zo in het verleden te duiken.
Dan gebeurd er nog iets, dat zijn leven op de kop zet. Er wordt een dood meisje Olinda gevonden, die op precies dezelfde wijze vermoord is, als zijn vriendje Max destijds.
Carl Edson wordt belast met de leiding van het politieonderzoek. Hij heeft er zijn handen vol aan om zijn hokjesdenkende collega’s af te remmen. Deze denken namelijk, eens een kindermoordenaar, altijd een kindermoordenaar! Maar is dat wel zo?
De vertelwijze tussen heden en verleden maken dat je Wie zonder zonde is achterelkaar wilt uitlezen. Zo kom je als lezer er langzaam achter wat er in het verleden is gebeurd en wie of wat de vrienden van Robert nu eigenlijk zijn.
De verschillende verhaallijnen komen naar het einde toe mooi samen. Het boek is verdeeld in drie delen en de hoofdstukken zijn vanuit meerdere personages geschreven
De hoofdstukken die vanuit Robert geschreven zijn, vertellen vanuit het ik-perspectief. Hierdoor kijk je als het ware in Roberts hoofd en krijg je met hem te doen. De andere hoofdstukken zijn vanuit de derde persoon geschreven.
Wie zonder zonde is heeft een lange spanningsboog, met een goed opgebouwd plot. De meeslepende, vlotte en gedetailleerde schrijfstijl en de korte hoofdstukken, zorgen dat je door blijft lezen. De karakters zijn goed uitgewerkt. De ontknoping is bijzonder en zag ik niet aankomen.
Als Robert Lindstróm benadert wordt door journaliste Lexa om een boek over hem te schrijven wil hij dit eerst niet. Hij is namelijk een kindermoordenaar, doordat hij als elfjarige zijn vriendje Max heeft doodgeslagen. Maar Robert, nu 39 jaar kan zich eigenlijk helemaal niets herinneren uit die tijd. Hij is destijds als schuldige aangewezen, omdat hij naast zijn dode vriendje lag.
“Grote delen van mijn jeugd zijn helemaal weg, uitgewist. Soms denk ik dat er meer moorden verborgen kunnen zijn in de krochten van mijn geheugen.|”
Robert heeft hier nog dagelijks van te lijden en lijdt een eenzaam leven, geen contact met familie en is zojuist ontslagen. Lexa overrompelt hem een beetje en hij zegt uiteindelijk ja tegen haar.
Ze gaan samen op onderzoek uit, door vrienden van Robert uit het verleden op te zoeken en zo in het verleden te duiken.
Dan gebeurd er nog iets, dat zijn leven op de kop zet. Er wordt een dood meisje Olinda gevonden, die op precies dezelfde wijze vermoord is, als zijn vriendje Max destijds.
Carl Edson wordt belast met de leiding van het politieonderzoek. Hij heeft er zijn handen vol aan om zijn hokjesdenkende collega’s af te remmen. Deze denken namelijk, eens een kindermoordenaar, altijd een kindermoordenaar! Maar is dat wel zo?
De vertelwijze tussen heden en verleden maken dat je Wie zonder zonde is achterelkaar wilt uitlezen. Zo kom je als lezer er langzaam achter wat er in het verleden is gebeurd en wie of wat de vrienden van Robert nu eigenlijk zijn.
De verschillende verhaallijnen komen naar het einde toe mooi samen. Het boek is verdeeld in drie delen en de hoofdstukken zijn vanuit meerdere personages geschreven
De hoofdstukken die vanuit Robert geschreven zijn, vertellen vanuit het ik-perspectief. Hierdoor kijk je als het ware in Roberts hoofd en krijg je met hem te doen. De andere hoofdstukken zijn vanuit de derde persoon geschreven.
Wie zonder zonde is heeft een lange spanningsboog, met een goed opgebouwd plot. De meeslepende, vlotte en gedetailleerde schrijfstijl en de korte hoofdstukken, zorgen dat je door blijft lezen. De karakters zijn goed uitgewerkt. De ontknoping is bijzonder en zag ik niet aankomen.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Joke Zwier
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
