Een klassieker

Literatuur op zijn best.
En wat ik hieronder ook schrijf, zal geen recht doen aan dit boek.
Zeer goed geschreven en enorm aansprekend, wordt het verhaal op een eenvoudige en rustige manier verteld. Het lijkt of Krueger in het hoofd van de lezer kruipt en met alle respect voor diens fantasie alleen nog maar zo nu en dan een zetje geeft in de goeie richting.
Zo ontstaat een dubbele laag: zowel bij de lezer als bij de karakters wordt duidelijk hoe belangrijk het geheugen kan zijn maar ook hoe onbetrouwbaar het geheugen soms is. Ik vond het geweldig!

Het treinspoor en de rivier spelen een flinke rol in dit verhaal. Maar het verhaal zelf wordt ook verteld als een rivier – met rustige stukken, stroomversnellingen over scherpe rotsen en zo nu en dan een draaikolk. Er zijn delen die je zo snel voortstuwen dat het je de adem beneemt en er zijn stukken die kalm voortstromen en je heerlijk genietend van de omgeving naar de volgende bocht dragen – en wat daar ook om de hoek op je ligt te wachten.

Ik moest een paar keer denken aan het korte verhaal ‘the Body’ van Stephen King, ergens uit de jaren tachtig, waarbij een paar jonge knullen een lichaam ontdekken langs het spoor. Ook verfilmd. En ik weet het: Stephen King … dat mag je vooral geen literatuur noemen. Maar die man kan met zo veel gemak een bepaalde atmosfeer neerzetten. En precies dat doet Krueger fenomenaal in dit boek. Respect!

Krueger schept daarbij bijzondere karakters die gevoel hebben voor hun omgeving en om de ander geven. Er wordt wat dieper nagedacht zodat filosofische juweeltjes ontstaan over geloof, de dood en (de zin van) het bestaan. Bovendien is de jonge hoofdrolspeler niet bang om anderen om hulp te vragen in plaats van zichzelf steeds dieper in de zuigende modder te steken. Een verademing.

De schrijfstijl is exceptioneel en het verhaal is indrukwekkend in zijn simpelheid. Een klassieker die me nog lang bij zal blijven.

Ik kan maar op een manier afsluiten: lezen dit boek!