Klaar met Baldacci

Er valt niet veel te zeggen over dit boek. Hoe vaak en hoe uitgebreid kun je uitleggen dat de hoofdpersoon Mickey Gibson een alleenstaande moeder is. Begrepen!
En het verhaal begint al ongeloofwaardig als Mickey wordt gevraagd om naar een leeg huis te gaan om de inhoud te bekijken. Waarom doet ze dat? En wat vindt ze? Een lijk! Duh.
Maar ik lees toch verder: het is tenslotte Baldacci. Ik kom terecht in een verwarrende mumbo-jumbo over gangsters en een ‘speurtocht’ naar verborgen geld. Er ontbreekt ook maar enige spanningsboog waardoor de vaart er nooit inkomt. Saai saai saai.
Toen schoot me te binnen: het vorige boek van Baldacci vond ik ook al magertjes. Zie recensie “De 6:20 Man”.
Ik ga meneer Baldacci bij deze opgeven.
Dit was zonde van mijn tijd.