Depressie is van alle tijden

Geestelijke gezondheid is een ernstig probleem. En van alle tijden. Vandaag de dag wordt overspannenheid en depressie herkend en erkend. Er bestaan inmiddels vele – en deels ook constructieve – behandelmethodes.

In de Victoriaanse tijd was een depressie een volkomen mysterieus en onbegrepen iets. Mannen gingen dan ‘op vakantie’ en ‘voor langere tijd naar het buitenland’ ter voorkoming van gezichtsverlies en een val van de sociale ladder. Vrouwen kwamen er niet zo makkelijk mee weg. Als het meezat werden ze op zolder opgesloten, maar vaak werden ze in een inrichting gestopt of zelfs in de gevangenis.

Perkins Gilman (1860-1935) leed aan depressies en wist waar ze over schreef. Wat echter zo knap is aan de verhalen is dat haar schrijfstijl zo tijdloos is. Enorm knap hoe ze de hopeloosheid van een psychische aandoening tot uitdrukking weet te brengen. Het Gele Behang is daar hét voorbeeld van: de beelden van een gekooide vrouw achter de patronen op het behang weerspiegelen de onzichtbare en onontkoombare kooi rond je geest. Dat verhaal had in die tijd voor iedere arts verplicht leesvoer moeten zijn.

De andere verhalen in deze bundel gaan deels over hetzelfde thema. Maar geven vooral ook een tijdsbeeld: hoe venijnig ingenieus vrouwen in die tijd onder de duim werden gehouden, dom werden gehouden, werden achtergesteld. En niet alleen door mannen maar ook onderling.

Perkins Gilman weet dat op een prachtige – en zoals eerder al gezegd: tijdloze – manier te verwoorden.
Ik ben echt onder de indruk van deze verhalen en ga die zeker nog een keer lezen.
Ondergewaardeerd.