Een ander perspectief

Dit verhaal is een mix van feiten en fictie. Vanuit een onbeschaamd Palestijns perspectief zonder enige verontschuldiging. Hoe een volk moet lijden onder de dodelijke Israëlische bezetting en de rest van de wereld vanaf de eerste dag (1948!) de andere kant op kijkt. Bedenk daarbij dat dit verhaal is opgeschreven vóór 7 oktober 2023. De gruweldaden van Hamas zijn onvergefelijk en deze terroristische organisatie moet met hand en tand bestreden worden.
De vraag is – en daar draait de discussie om: moet een heel volk lijden onder die strijd tegen Hamas? En dan vooral al die vrouwen, moeders en onschuldige kinderen.

Door het lezen van dit boek, besef je dat het Palestijnse volk er al heel lang alleen voor staat en hoeveel onrecht ze wordt aangedaan. Ver, heel ver, voor wat er de afgelopen twee jaar speelt onder het mom van de strijd tegen terrorisme.

De mix van feiten en fictie werkt aan de ene kant heel goed. Nadeel: het leven van de protagonist is een samenvoeging van ervaringen uit het echte leven van meerdere vrouwen waardoor het als lezer moeilijk is om je te vereenzelvigen. To much.
Neemt niet weg dat deze prachtige en goed geschreven roman een tip van de sluier oplicht over de grimmige realiteit en de schier onoplosbare complexiteit van dit hele vraagstuk.

Ondanks de duistere kant is er gelukkig ook hoop. En zelfs humor. En biedt dit verhaal inzicht in de rijke Palestijnse cultuur. Over heerlijke gerechten, over traditionele dans en over Arabische tarab muziek. Ik citeer:
“There’s music that I can hear, listen to, enjoy. Then there’s something else. It’s when the deft, small movements of instruments invoke a kind of beauty that fills the room. It calls on history to join in. Centuries gone and maybe time yet to come arrive. It takes my breath away.”

Ergens maakt Abulhawa een vergelijking tussen twee schrijvers die hun onderdrukking aan de kaak stelden. De Amerikaanse sociaal criticus James Baldwin (1924) die zijn stem verhief tegen racisme. En de Palestijnse schrijver en verzetsstrijder Ghassan Kanafani (1936). Beiden schreven ze – los van elkaar en in iets andere bewoording – dat er nu eenmaal mensen zijn die anders denken en dat je die mensen desondanks met liefde moet benaderen. Die mensen hebben hun hele leven moeten denken dat de ene mens superieur is aan de ander, een gedachtengoed dat van generatie op generatie is overgedragen en als het ware in de genen zit.
“Many of them, indeed, now better, but, as you will discover, people find it very difficult to act on what they know. To act is to be commited, and to be commited is to be in danger.”

Hoewel ik de conflicten in het Midden Oosten op afstand volg, zal ik zeker niet beweren dat ik de complexiteit begrijp. Het enige dat ik kan doen is mij verdiepen in de verschillende standpunten en met dit boek heb ik kennis kunnen nemen van een heel ander perspectief.
Dan is een boek voor mij hoe dan ook geslaagd. Een aanrader!
Erg jammer dat er geen Nederlandse vertaling is zodat meer mensen kennis kunnen nemen van dit perspectief.