Waar lijden we aan ?

Euthanasie vind ik een lastig onderwerp.
In dit verhaal lees ik exact wat mijn gedachten over dit beladen onderwerp al heel lang zijn. Namelijk: dat veel ouderen die euthanasie wensen eigenlijk helemaal niet uit het leven willen stappen vanwege ondragelijk lijden of omdat ze lijden aan een voltooid leven, maar dat ze eigenlijk lijden aan het idee dat ze overbodig zijn. Laten we eerlijk zijn: de wereld en onze ‘samenleving’ is enorm individualistisch geworden de afgelopen decennia. Dan is het niet gek dat mensen het idee krijgen dat ze een plek innemen in de maatschappij waar ze geen recht (meer) op hebben. Een roep om aandacht, zou je kunnen zeggen.

Van dat idee ben ik niet af te brengen, maar Oomen heeft me wel op een ander gedachtenspoor gezet.
En als dat lukt is een boek voor mij al heel erg geslaagd.

De vraag is namelijk: als je een mooi leven achter de rug hebt – met alle ups en downs maar altijd met oog voor de schoonheid van het leven – waarom zou je dan moeten wachten op ondragelijk lijden voordat je uit dat leven mag stappen? Ik citeer:

“…met een beetje geloof in en plezier aan de schoonheid waarin ik eenenzeventig jaar mocht rondlopen. Ik wil niet dat u pas met uw spuiten komt wanneer die wereld zich met al zijn messen en doornen en prikkers tegen mij heeft gekeerd. Wanneer ik huilend van de pijn of kwijlend van de dementie op de grond lig. Beide zouden mijn geloof in schoonheid kunnen vernietigen, en zonder geloof in schoonheid heb ik geen zin om te gaan.”

Zo scherp had ik dat voor mezelf nog niet in beeld. Nooit te oud om te leren dus.
En zeker iets om nog een tijdje in alle rust over na te denken.