Nachtkaars

Verhalen over 'krankzinnige-gestichten' uit de jaren '50 '60 en zelfs tot in de jaren '70 van de vorige eeuw vind ik aangrijpend interessant. Wat deden we mensen met een gedragsstoornis toen niet allemaal aan?! Gruwelijk. Maar ook personen die niets mankeerden maar - op wat voor manier dan ook - een overlast vormden voor de maatschappij of voor hun directe omgeving werden in zo'n instituut opgesloten. Dat kun je je nu bijna niet meer voorstellen, maar in sommige delen van de wereld gebeurt dat nog steeds.

De schrijfstijl vind ik fijn. De wisselingen in de tijd en de verschillende gezichtspunten werken heel goed. Het houd je als lezer ook scherp en bij de les. Maar belangrijker: er ontstond een heel aangrijpend geheel op deze manier. Helaas, helaas: naar het einde toe verdween iedere spanningsboog en zag ik van ver af aan alle puzzelstukjes al op hun plaats vallen. Ik wil niet zeggen niveau doktersroman maar die gedachte sprong naar het einde toe wel op in mijn hoofd, en dan ben je al te laat.

Dus het begin vond ik super maar het verhaal ging uit als de bekende nachtkaars. Erg jammer.