Dat valt mee

Goed idee voor een verhaal en mooi uitgewerkt voor wat betreft de verdeling in de tijd. Bij het verspringen tussen de jaren ’30 (Spanje) en de jaren ’60 (Engeland) wordt er voor de lezer telkens een groter stukje van de sluier opgetild. Maar verwacht daarbij geen onverwachte onthullingen: als lezer zie je al van ver aankomen welke personages we 30 jaar later tegenkomen. Dat geeft niet. En het verspringen in de tijd geeft de auteur juist de kans om veel onderwerpen aan te snijden zoals identiteit, emigratie, racisme en seksisme. De rode draad is de relatie tussen de kunstenaar en zijn of haar creatie.

Minpuntjes zijn de plot die wat te lang wordt uitgesteld en dat er geen enkele ‘likable’ karakter rondloopt in dit verhaal. Wat een nare mensen allemaal. Die elkaar ook nog om het minste of geringste voorliegen.

Een verhaal met een kunstwerk als middelpunt vind ik altijd superinteressant. En dan bij voorkeur natuurlijk een echt bestaand werk. Dan kun je daar lekker van alles over opzoeken en kun je heerlijk op het worldwideweb rondsurfen van het ene feitje naar het volgende wetenswaardigheidje.

Op basis van de flaptekst was ik sceptisch maar het viel dus reuze mee.
Ik heb dit boek met veel plezier gelezen.