Mysterie van het mens-zijn

LeGuin heb ik pas recent ontdekt. Da’s knap want ze heeft al heel wat geschreven en heel wat prijzen gewonnen. Nu goed, we zullen maar zeggen: beter laat dan nooit. Ik geniet van de schijfstijl van LeGuin.
Haar precisie, haar diepgaande gevoel, haar subtiliteit, haar vermogen om te worstelen met diepgaande vragen over wat het betekent om mens te zijn, haar achting voor alle mysteries die het mens-zijn omgeven, haar liefde voor taal en voor de kracht van het vertellen van verhalen.

Er is geen spannende verhaallijn. Er zijn geen onverwachte plotwendingen. Ook ligt niet de nadruk op wereldopbouw maar veel meer op de ontwikkeling en het opgroeien van Orrec en op de politiek en de strijd binnen een kleine gemeenschap. Het is geen flitsend of filosofisch boek, maar het een klein stukje wereld dat goed is uitgewerkt. Het is een warm, pretentieloos en zeer bevredigend boek. LeGuin slaagt er op briljante wijze in om het bekrompen, dorre leven van deze gemeenschap te portreteren. Dat de mensen zelf echt niet allemaal slecht zijn, maar hoe volledig hun manier van leven hun bestaan vult. We zien alle prioriteiten van hun dagelijks leven – maar kunnen ook zien hoe, vanuit een ander perspectief, die prioriteiten nogal zielig en bij vlagen erg triest zijn.
Het boek is donker maar geeft ook heel veel hoop.

Er zijn twee vervolgdelen (Voices en Powers) maar die zijn zover ik kan nagaan niet vertaal in het Nederlands.
Jammer.