Niet zomaar een roman, maar eentje met hart en ziel...

Vanaf de proloog tot het laatste zinnetje werd ik weer gegrepen door Jojo's fantastische schrijfstijl.
Niet zo maar een roman, nee hoor. Een zinnetje bleef maar door mijn hoofd spoken;
Alsof ze het moderne equivalent van een heerlijk sprookje uit haar pen tovert.
Niet dat het leven van de hoofdpersonen over rozen gaat, maar het fabelachtige decor dat ze schetst – beeldend en vol subtiele emoties die soms ook hard binnen kunnen komen. Tenminste als je een beetje gevoel hebt kun je zo af en toe wel eens een tissue gebruiken.

De proloog – we zitten dan in het jaar 1960 – vertelt ons het verhaal van Henri die een uitstekend ruiter is en die dan ook aan Le Cadre noir studeert. Die als eenvoudige boerenzoon zich uit de naad werkt om het prestigieuze niveau te bereiken om de hogeschooldressuur en de tradities van weleer in stand te houden. De academie leidt militairen en ook burgers op en Henri heeft het absoluut niet makkelijk tussen het “grote geld” en de hogere klasse. Als hij Florence ontmoet verandert zijn leven compleet.

Het heden:
Als Natasha onderweg naar huis een prachtig visioen denkt te zien – een meisje op een paard – is ze even sprakeloos.
Ze werkt al jaren zo hard als advocate en kan zich maar nauwelijks van haar zaken los maken. Het lijkt wel alsof ze vlucht in haar werk om maar niet thuis te hoeven zijn. Ze heeft een ellendige tijd achter de rug. Vooral sinds ze apart leeft van haar bijna ex-man in hun nog steeds gezamenlijke, heerlijke woning. Intussen heeft ze een ontluikende relatie met een collega, Conor. Als dan plots haar bijna-ex Mac op de stoep staat en zo'n beetje eist dat hij daar tijdelijk komt wonen tot het huis is verkocht, tja dan is er natuurlijk ineens van alles aan de hand en gaat er op allerlei vlakken ook wel het een en ander mis.
Wanneer Natasha op een dag Sarah per toeval ontmoet verweven hun leventjes zich op een wel heel aparte manier ….

Sarah woont met haar opa in een sociale huurwoning.
De twee zijn na de dood van haar oma nog meer naar elkaar toegegroeid. Sarah bezit een prachtig paard genaamd Boo dat gestald staat in een soort stadsmanege die gevestigd is onder de tunnelbogen van de spoorwegen. De eigenaar van de manege, Cowboy John en opa Henri, zijn maatjes en de twee doen er alles aan om Sarah zo goed mogelijk te trainen. Soms onbegrijpelijk hoe streng opa kan zijn maar hij heeft een doel voor ogen voor Sarah. Ooit zal ze (volgens hem) toetreden tot de unieke Cadre noir en hij zet daar dan ook graag alles voor aan de kant. Maar dan slaat het noodlot toe en voelt Sarah zich gedwongen om regelrecht tegen al haar principes in te gaan.
Koste wat kost wil ze haar en haar opa's droom waarmaken, maar hoe ver ga je dan als 14-jarige?

Waanzinnig goed verhaal over liefde – vertrouwen – hoop en tegenslagen in het leven. Maar vooral ook over dromen, wat is echt belangrijk? Het verschil tussen arm en rijk en hoe rijk of arm ben je in feite als het om geluk en gezondheid gaat. Het verwerken van verdriet, ieder mens op zijn eigen unieke manier.
Zoals ik al zei;
Niet zomaar een roman, maar eentje met hart en ziel...

http://josesprakeloos.blogspot.nl/2016/10/jojo-moyes-dans-met-mij.html