Anya Niewierra strikes again met Het Bloemenmeisje.

Wanneer je bekend bent met eerder werk van Anya Niewierra begin je dit boek met bepaalde verwachtingen. En die verwachtingen waren vrij hoog kan ik je zeggen. Gelukkig heeft Anya die nu ook zeker weer waar kunnen maken! Door haar fijne schrijfstijl ga ik als een trein door het boek heen.

Direct vanaf de eerst bladzijden zit ik in het verhaal. Door de beeldende, gedetailleerde omschrijving waar Anya Niewierra zo goed in is komt alles tot leven. Niet alleen de personages maar ook de omgeving. Tijdens het lezen zit ik zó in het verhaal dat ik verschillende emoties voel; angst, onbegrip, verdriet maar ook woede. Mia, de moeder van Nina en Théa, spreekt over de duivels die leven aan de andere kant van de tunnel. In eerste instantie denk je dat ze een beetje vreemde gedachtes heeft en rare uitspraken doet. Maar gaandeweg ga ik Mia, op een aantal handelingen na, steeds meer begrijpen. Zo goed dat ik haar aan het eind van het verhaal zelfs gelijk geef; we leven in een wereld met allemaal duivels! De mensen die geen respect hebben voor een ander, ze vernederen en pijn doen. Lichamelijk én geestelijk. Ja dat zijn toch eigenlijk duivels? Kijkend naar de wereld om ons heen verlang ik bijna naar zo’n rustig leven in de natuur. Daar waar vrede heerst en het onrecht dat velen wordt aangedaan niet lijkt te bestaan.

Gedurende het verhaal voel ik de spanning. In ieder hoofdstuk valt er een puzzelstukje op z’n plaats maar tegelijkertijd komen er ook steeds nieuwe vragen bij. De korte stukjes door Théa geschreven zorgen voor extra spanning. Wanneer het einde nadert komt alles bij elkaar in het spannende, voor mij een ietwat, onverwachts plot. Tranen stonden in mijn ogen. Het boek is uit maar het verhaal blijft nog in mijn hoofd hangen. Wauw, wat een goed boek heeft Anya Nieuwierra weer geschreven! Het bloemenmeisje krijgt van mij 4 welverdiende sterren!