Groots en meeslepend, met een vleugje ongemak.

Vandaag las ik Grand Hotel Europa uit, van Ilja Leonard Pfeijffer. Eerder had ik al met groot genoegen La Superba en Peachez, een romance gelezen. Ik verheugde mij al tijden op het lezen van deze roman. De lovende recensies en de verkoopcijfers ervan gaven alleen maar meer aanleiding om er aan te beginnen. Tot mijn grote spijt heb ik het uitgelezen. Deze leeservaring (of moet ik zeggen: leesvervoering?) had van mij velen malen langer mogen duren. Het is een magistraal werk, waarin op grootse en meeslepende wijze serieuze thema’s, zoals massatoerisme en consumentisme, worden afgewisseld met onderkoelde humor, avontuurlijke liefde, prikkelende seksscènes en dialogen waarbij de herinnering aan De Toverberg wordt opgeroepen en zelfs letterlijk wordt aangehaald. Met hetzelfde gemak verweeft Pfeijffer Vergilius en Dante in zijn verhaal. Ook de liefhebbers van essays komen ruimschoots aan hun trekken, waarbij de vraag waar de fictie begint en de non-fictie ophoudt voortdurend in je hoofd speelt. Het is naast een compleet en geraffineerd uitgewerkt verhaal ook een wat ongemakkelijk boek, omdat het je dikwijls een spiegel voorhoudt en met uiterst treffende herkenbaarheid toont hoe jij je (zeer waarschijnlijk) zelf opstelt als jij je voegt tussen de massa’s die de grote Europese bezienswaardigheden bezoeken. Met grote hilariteit worden soorten en categorieën toeristen beschreven, wat je na de eerste lachbuien laat overdenken waar je zelf in past. De troost is wel dat dit ongemak je wordt aangeschreven in prachtige taal. Pfeijffer heeft een absoluut meesterwerk afgeleverd!