Verrast door Vannessa

Vannessa Thuyns volg ik mede door haar werk als auteur én als onderdeel van de Feelgood Five al jaren op social media. Maar geloof het of niet: tot deze week had ik nog nooit een boek van haar gelezen. Nu is de vraag: heeft ze me weten te overtuigen met 'De kluts kwijt'?

Inhoud

'De kluts kwijt' van Vannessa Thuyns volgt Naomi, een vrouw die meer ballen in de lucht houdt dan gezond is. Ze werkt als redacteur, springt bij voor haar zus die haar dochter alleen opvoedt en probeert haar ouders te ondersteunen nu haar vader steeds verder wegzakt door alzheimer. Alsof dat nog niet genoeg is, staan haar ouders ook nog eens op het punt te staan hun huis te verliezen.

Haar ex en tevens huisbaas Terence doet haar een voorstel: hij gaat kijken wat hij voor de woonsituatie van haar ouders kan doen, als zij op haar beurt een persoonlijk interview regelt met zijn chef-kok Jonas voor het culinaire blad Culi. Dat zou hem namelijk weer extra bezoekers in zijn restaurant opleveren en dus meer geld. Het enige probleem? Jonas zit totaal niet te wachten op persoonlijke vragen. Naomi moet dus creatief worden, maar dat blijft niet zonder gevolgen, zeker niet wanneer hun samenwerking langzaam verandert in iets heel romantisch.

'De kluts kwijt' - Vannessa Thuyns

Ik zal maar heel eerlijk zijn: toen ik aan dit boek begon, wist ik eigenlijk niet precies wat ik mocht verwachten. Ik kende Vannessa Thuyns vooral via social media en als onderdeel van de Feelgood Five (met Gillian King, Lisette Jonkman, Susan Muskee en Marijke Vos), maar had nog niet eerder een boek van haar gelezen. Gelukkig mocht ik mij opmaken voor een verrassing. Een behoorlijk aangename, welteverstaan!

Wat mij vooral is opgevallen, is dat dit boek zoveel meer is dan de volgende ‘leuke’ roman. 'De kluts kwijt' is toegankelijk geschreven, zit vol humor en romantiek, maar het belangrijkste van alles: het heeft ook echt een emotionele laag. En dan heb ik het vooral over de alzheimer-verhaallijn. De auteur laat namelijk niet alleen zien wat de ziekte met haar vader doet, maar ook wat het betekent voor de mensen eromheen. De machteloosheid, de vermoeidheid, de kleine uitbarstingen van frustratie en de momenten van puur verdriet; ze zitten er allemaal in, zonder dat het verhaal als geheel zwaar gaat aanvoelen.

Realgood

Dat de vrij luchtige sfeer behouden blijft, heeft vooral met twee dingen te maken. Aan de ene kant met de manier waarop Naomi is neergezet. Ze komt over als iemand met een enorm groot hart, iemand die altijd voor iedereen klaarstaat en zichzelf daarbij regelmatig vergeet. Dat is - helaas voor mij - herkenbaar en maakt haar dus ook meteen heel toegankelijk. Het voelt een beetje alsof je het verhaal van een vriendin leest. Je wil haar graag ondersteunen op de moeilijke momenten én meevieren als het wel goed gaat.

Daarnaast blijft het verhaal licht door de chemie tussen Naomi en chef-kok Jonas. In het begin is hij nog wat afstandelijk en terughoudend, maar tijdens hun gedwongen tripje naar Parijs verandert dat zichtbaar. Vanaf dat moment stelt hij zichzelf meer open, leer je wat hij allemaal heeft meegemaakt en merk je gewoon dat ze lekker aan elkaar gewaagd zijn. Vannessa laat dat zien door van die heerlijk plagerige gesprekjes die je als lezer ook gewoon een dikke glimlach bezorgen.

Vier van de vijf sterren

Uiteindelijk heb ik 'De kluts kwijt' beoordeeld met vier van de vijf sterren. Hoe toegankelijk het boek ook is en hoe snel ik het uit had, ik bleef toch net iets op afstand op emotioneel vlak. Ik werd geraakt, vooral door de scènes met haar vader en zijn kruiswoordpuzzels, maar niet tot tranen toe. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik zelden vijf sterren geef, dus Vannessa hoeft zich geen zorgen te maken. Ik ben en blijf nieuwsgierig naar meer.

Conclusie

'De kluts kwijt' is een fijne feelgood die echt iets losmaakt, perfect dus voor lezers die houden van een mix van realistische thema’s en romantiek. Het einde van deze feelgood voel je misschien al mijlenver aankomen, maar dat maakt de weg ernaartoe niet minder plezierig. En één ding weet ik zeker: dit was niet mijn laatste kennismaking met het werk van Vannessa Thuyns.