Hartverwarmende afsluiter

Na het lezen van ‘Lentegroen’, ‘Zomerloof’ en ‘Herfstrood’ kon ik het natuurlijk niet laten om ook ‘Winterzon’ van Jackie van Laren te lezen. En je raadt het vast al: daar heb ik geen moment spijt van gehad.

Inhoud

Als je Freek in ‘Lentegroen’ had verteld hoe zijn leven er in ‘Winterzon’ uit zou zien, had hij je waarschijnlijk niet geloofd. Hij woont inmiddels samen met zijn zielsverwant Sylvie, haar dochter Ties en diens vriendje Hans-Willem in het voor hem zo vertrouwde Huis de Toecomst. Door het enorme geldbedrag dat hij in het vorige deel vond, heeft hij het huis eindelijk helemaal kunnen opknappen.

En alsof dat nog niet genoeg verandering is, staat hem ook een kerstfeest met een flink gezelschap te wachten. Waar Freek vroeger al stress kreeg bij de gedachte aan gezelschap, lijkt hij in ‘Winterzon’ langzaam te ontdekken dat verbondenheid eigenlijk best prettig kan zijn. De vraag is alleen of deze kerst écht zo rustig blijft of dat er toch nog wat onverwachte hobbels opduiken.

'Winterzon' - Jackie van Laren

Als ik ‘Winterzon’ in een paar woorden zou moeten omschrijven, zou ik zeggen: de kers op de taart. Na wekenlang mee te hebben geleefd met de stoere Sylvie, haar af en toe heerlijk brutale dochter Ties en die lieve, kwetsbare en goudeerlijke Freek wist ik dat er na dit deel een einde aan hun verhaal zou komen.

Aan de ene kant wilde ik dat helemaal niet en probeerde ik het fijn geschreven boek zo langzaam mogelijk te lezen. Aan de andere kant was ik ook ontzettend nieuwsgierig of Jackie van Laren misschien nog ergens een kleine verrassing in petto had. Of dat zo is, ga ik je natuurlijk niet verklappen.

Verkorte spanningsboog

Wat ik je wel kan vertellen, is hoe de spanningsboog in elkaar zit. In mijn recensie van ‘Herfstrood’ schreef ik al dat ik mijn twijfels had bij het nut van dat derde boek. Er was nauwelijks een punt om naartoe te lezen, als je begrijpt wat ik bedoel. ‘Winterzon’ heeft dat deels ook: de spanningsboog is klein en wordt grotendeels vervangen door romantische en erotische momenten tussen de hoofdpersonages, die je na een hoofdstuk of vier wel kent.

Toch stoorde het me in dit deel veel minder. De winterse setting, de knusse momenten en het idee dat je samen aftelt naar kerst maken het makkelijker om je gewoon mee te laten voeren. De lengte van het boek speelt daarbij een grote rol. Met ruim 200 pagina’s blijft het verhaal licht en overzichtelijk. Geen zijpaden die nergens toe leiden, geen ellenlange beschrijvingen. Het tempo is precies goed voor een boek dat je het liefst in één lange, koude avond uitleest.

Winters genieten

En één ding kan ik je beloven: je houdt er sowieso een goed gevoel aan over. Wie wordt er immers niet blij van kerst en de hoop dat de toekomst voor deze personages een stuk rooskleuriger is dan het verleden ooit is geweest? Het is misschien niet het meest spectaculaire einde, maar wel een warm en troostrijk slot dat precies past bij de serie.

Conclusie

Als je dus de eerdere delen hebt gelezen, kan ik maar één advies geven: gun jezelf dan absoluut deze laatste duik in het Huis de Toecomst. Je sluit de serie af met een glimlach, en eerlijk: dat is toch soms precies wat je nodig hebt?