Een feest van herkenning

Ra, ra … wat is dit? Het is geel, heeft een schil en is krom. Een banaan! Elke dag is er wel een kind uit de groep die dit fruit meeheeft. Soms spelen ze even en gebruiken ze hem als telefoon of microfoon. Vaak krijg ik de vraag of ik wil helpen met de schil of zit er een bruin vlekje op, dat er niet lekker uitziet. Over de banaan heeft Erik van Os eenentwintig vrolijke, grappige, ‘kromme’ versjes geschreven. Ze zijn gebundeld in Dat boek met die bananen. Jan Jutte heeft er kleurrijke illustraties bij gemaakt.
Elk versje uit Dat boek met die bananen is een feest van herkenning. We lezen over dat hij soms moeilijk te openen is, dat hij soms te groen is of dat er een bruin vlekje op zit. Zijn vorm is uniek. Even wordt hij vergeleken met de maan. Maar deze laatste is ook weleens vol. We ontdekken dat hij veel niet kan, maar wel op kan! Humor zit er in alle versjes. Af en toe met een dubbele kwinkslag. Zo glijdt een bananenschil glunderend van de glijbaan naar beneden en roept dan op het eind ‘nu ben ik uitgegleden!’ Je kunt het niet bedenken maar alle facetten rondom de banaan komen aan bod. De kinderen ontdekken zelfs twee uitdrukkingen: krom van het lachen en bananen in je oren stoppen!
Hebben ze nog niet genoeg gehoord over de banaan, dan is er de mogelijkheid om mee te zingen met een bananenlied. Achterin staat een code. Wanneer je deze scant, krijg je de Bananenblues te horen. Een lied waar de kinderen ritmisch op mee bewegen.
De versjes zijn heerlijk op rijm en vlot te lezen. Elke dag is er even een pauze om fruit te eten. Leuk om dat moment te beginnen met een vers uit Dat boek met die bananen.
Op het eind vinden we een versje met een mooie conclusie.

Bananen kunnen maar het best
Gewoon bananen blijven!