Parodie op de geschiedenis

De eerste zin deed me even huiveren en twijfelen of het boek iets voor mij was : ´mijn castratie staat me nog vlijmscherp voor de geest´. Daardoor verwachtte ik een bloederige historische roman. Maar niets is minder waar. Behalve het eerste hoofdstukje dan, maar daarna krijg je langzaam maar zeker een mister Bean gehalte want het hoofdpersonage blijkt een ongelofelijke kluns (zonder dat hij dat wil). Het boek voelt daardoor als een parodie van de geschiedenis. Overal worden broodkruimels gelegd om op te rapen in een ander verhaal (het verleden of de toekomst). Het was grappig om elke keer te ontdekken hoe een bepaalde oorlog nu ´echt´ ontstaan was. Niets is wat het lijkt. Het boek zit dus vol korte geschiedenislesjes want na elk hoofdstukje krijg je zin om te gaan googlen naar de echte geschiedenis. Maar een historische roman zou geen roman zijn zonder een liefdesverhaal en jaloersheid (en dus af en toe een gevecht). Zou dit zowaar een boek worden dat geschiedenisleraren gaan gebruiken om op een leuke én kritische manier naar geschiedenis te doen kijken?