Perfectionisme en meer

Na het indrukwekkende, zeer emotionele tweede deel van deze serie ben ik erg benieuwd naar “de eeuwige perfectionist”. Vanaf de eerste hoofdstukken zullen de perfectionisten ‘that’s me-momentjes” hebben. Deze keer gaat het verhaal over Roos, de tweelingzus van Iris. Het is een ‘slow read’ met meer humor en wat spice. Gelaagd, maar met luchtigheid. Roos kruipt steeds meer onder mijn huid. Van een gevoel van medelijden gaat het naar irritatie omdat ze haar perfectionisme maar niet afleert en tot vervelends toe vasthoudt aan haar denkbeelden. Roos is in veel dingen ‘te’. Tè perfectionistisch, tèveel verantwoordelijkheidsgevoel, tèveel controlfreak, tèveel schuldgevoelens enz. Echt, ik irriteerde me soms rot aan Roos met haar gecompliceerde gedrag.
Het verhaal begint met Roos op haar werk op de basisschool. Ze voelt zich overbelast en overvraagd. Roos legt de lat torenhoog voor zichzelf. De samenwerking met directe collega’s verloopt weinig soepel. Roos is te georganiseerd, lost te vaak zaken op voor gemakzuchtige collega’s. Iris gaat verhuizen en samenwonen, maar het studentenverhuisbedrijf komt niet opdagen. Van Iris krijgt Roos een oude gelukslijst die ze ooit als jonge meisjes hebben opgesteld. Iris krijgt hulp van haar zus, hun vrienden en de woest aantrekkelijke Alex, die ze voor verhuizer aanziet. Hij blijkt Roos’ nieuwe collega-zijinstromer, leerkracht groep 6,. Hij is jonger dan Roos, maar het knettert tussen Roos en Alex. De samenwerking met Alex op de groep op school gaat perfect. Roos ziet ontelbare beren en leeuwen op de weg, maar iedereen ziet hoe goed ze bij elkaar passen. Er gebeurt veel, maar Roos kan haar perfectionisme niet loslaten, durft na een mislukte relatie niet haar ideaalbeelden los te laten. Roos date er lustig op los met mannen, zonder resultaat. Zonder Alex daarin te betrekken, volgt zij haar gelukslijst en vindt vanalles over Alex’ en haar toekomst. Het lukt Alex niet om Roos los te weken van haar perfectionisme en vaste overtuigingen. Dat zorgt voor verwijdering tussen Alex en Roos. Als Alex ineens weg is, raakt Roos in paniek en stort haar wereld in. Alex is een product van zijn opvoeding en laat steeds meer van zichzelf zien.
Dit boek bleef me boeien door de onvoorspelbare wendingen in het verhaal. De vriendengroep en Roos’ familie komt ook weer voor in dit deel. Tot aan het einde blijft het onduidelijk of Roos uiteindelijk tot bezinning komt en de ware liefde vindt. Roos kreeg mijn sympathie, ondanks haar vervelende trekjes. Haar gedrag heeft een diep weggestopte reden en je voelt haar innerlijke strijd. Knap geschreven moderne feelgood, met herkenbare situaties uit het dagelijks leven. Deze serie is echt goed, op naar deel 4 over Boaz!