Ingehaald door het verleden

Helena Pelletier hoort dat haar vader uit de gevangenis is ontsnapt. Hij vermoordde een bewaker en vluchtte het moeras in. Ze heeft geen andere keus dan op zoek gaan naar hem, want ze is ervan overtuigd dat de politie hem niet zal kunnen vinden. Twintig jaar eerder ontsnapte Helena met haar moeder uit het hutje waar ze woonden.   

Dochter van het moeras is geschreven door de Amerikaanse Karen Dionne, die zelf een tijd in het Karen Upper Peninsula in Michigan woonde waar het boek zich afspeelt. Ze weet het beeld van de wildernis in het moerasgebied goed op te roepen en de omgeving waarin Helena opgroeit, ontplooit zich op bijna tastbare wijze. De spanning in het boek is vooral psychologisch van aard. Dionne neemt de tijd om het leven in het moeras uitgebreid te schetsen en enkele scharnierpunten in het leven van Helena te beschrijven. De actie zit in de laatste hoofdstukken. De rest van het boek is een benauwende sfeertekening van de ongewone omstandigheden waarin Helena en haar moeder leven. Het onberekenbare karakter van de vader speelt daarin een grote rol.  

In de flashbacks leert de lezer Helena niet als een echt aimabel personage kennen. Ze adoreert haar vader, heeft een paar gemene trekjes en is blind voor het leed dat haar moeder wordt berokkend. Dat heeft uiteraard te maken met het feit dat ze nog erg jong is op dat moment, maar heeft eveneens te maken met de manier waarop ze wordt opgevoed in de wildernis. De oudere Helena is menselijker, hoewel ze nog steeds lijkt te worstelen met de gebeurtenissen uit het verleden. Karen Dionne zet haar sterk neer en slingert de lezer zo op en neer tussen sympathie en lichte weerzin.

Doorheen het boek staan fragmenten uit het sprookje De dochter van de moeraskoning van Hans Christian Andersen. Hoewel het eerst onduidelijk is waarom Dionne het verhaal heeft opgenomen in haar boek, komt het besef bij de catharsis van het meisje uit deze volksvertelling. Al had het verhaal ook prima zonder de integratie van het sprookje gekund. Los daarvan is Dochter van het moeras immers een sterk verhaal.  

In dit kat-en-muisspel ligt de nadruk niet op de achtervolging, wel op de aanleiding voor de ingewikkelde vader-dochterrelatie en hoe de omstandigheden waarin iemand opgroeit het wereldbeeld van die persoon kunnen bepalen. Dionne heeft een bijzonder verhaal geschreven dat doet denken aan Kamer van Emma Donoghue, maar bijvoorbeeld ook aan het ruwe landschap uit De roep van de wildernis van Jack London of de novelle Blauwvos van Sjón.