Voer voor het nature vs nurture debat

In afwachting van het proces van haar moeder wordt de 15-jarige Milly geplaatst bij een pleeggezin. Een nieuwe naam, een nieuwe school, een nieuwe omgeving. De gedachte aan haar moeder, een seriemoordenares die een aantal kleine kinderen vermoordde, blijft haar echter achtervolgen. Milly probeert zich voor te bereiden op de rechtszaak en zich aan te passen aan de omstandigheden, maar dat blijkt niet zo eenvoudig in een huis waar ze door haar komst de onderlinge verhoudingen onder spanning zet.

‘Good me bad me’ is het debuut van de Britse Ali Land die voorheen zelf werkzaam was in de gezondheidszorg en met dit boek een onderwerp koos dat nauw aansloot bij haar eigen ervaring en kennis. Ondertussen heeft ze zich fulltime op het schrijven geworpen.

Het boek neemt een trage start. De focus ligt op de nieuwe gezinssituatie en de moeilijke onderlinge relaties. De auteur neemt de tijd om bepaalde details over de personages in beeld te brengen en de spanning wordt zo heel geleidelijk opgebouwd. Helaas laat die net iets te lang op zich wachten om echt te raken. Het einde doet dat wel, al is het niet onverwacht en minder origineel dan de aankondiging van het boek deed vermoeden. Het is het soort einde dat al vaker vertoond werd in thrillerseries op tv. Tot op zekere hoogte ietwat controversieel, maar vooral voer voor het nature vs. nurture debat. Ali Land weet echter de juiste scherpe toon te gebruiken. Ze maakt de interne strijd van Milly voelbaar en al weet de doorwinterde lezer wat er komt, toch grijpt het even naar de strot.

Wat ‘Good me bad me’ een beetje uit het oog verloren is, is de karaktertekening. Die blijft vrij vlak. Hoofdpersonage Milly is degelijk neergezet, Land toont de verwarring waarmee ze kampt en door informatie te doseren weet ze de lezer onzeker te maken over de waarheid. Pleegzus Phoebe die tegelijk een nietsontziende pestkop én kwetsbare tiener is, krijgt niet de aandacht die ze verdient. Haar motieven worden in de zijlijn vermeld en ook haar breekbare kant wordt wat stiefmoederlijk behandeld. Hetzelfde gebeurt met Mike, die in al zijn naïviteit niet lijkt te willen zien hoe zijn gezin uiteenvalt.

Het fragmentarische gegeven waar het boek op steunt, verleent het vaart, maar de gebeurtenissen worden er ook wat te oppervlakkig door beschreven. De hoofstukken zijn kort en bevorderen het leestempo. De zinnen zijn krachtig en weinig omfloerst. Hieraan ontleent het boek de potentie om de lezer mee te nemen en vallen de scheurtjes minder op. Al bij al een aardig debuut van een talentvolle nieuwe auteur.