Nieuwe reeks met een vleugje mystiek

Series over zussen, ik kan er niet genoeg van krijgen! Voeg daar dan nog een tot de verbeelding sprekende plek aan toe en ik ben om!
'De gave van Lucrezia' is het eerste deel in de reeks rond 'De Toscaanse zussen'. Schrijfster Daniela Sacerdoti (wat hou ik van die achternaam!) neemt ons mee naar de glooiende Toscaanse heuvels. Nu de vader van Lucrezia gestorven is, is het tijd om terug naar huis te keren. Na een gedwongen afwezigheid van 12 jaar is het tijd om het verleden onder ogen te krijgen. Bij haar thuiskomst wachten tweelingzus Bianca en haar jongere zussen Mia en Nora. Zij weten niet waarom Lucrezia destijds werd weggestuurd. Was het door haar bijzondere gave? Lucrezia kan namelijk aan de hand van kleuren de ware gevoelens van iemand zien. Lucrezia ziet niet alleen haar zussen terug, ook haar jeugdliefde Vanni. De hernieuwde ontmoeting is hartverscheurend.
Het voorlezen van het testament van hun overleden vader slaat in als een bom. Kan Lucrezia het noodlot afwenden? Niet alleen het heden is onzeker, maar door het heden moeten een aantal zaken uit het verleden uitgeklaard worden. Een bijzondere en aangrijpende reis door de tijd.

Oordeel:
De cover is een plaatje! De combinatie van goud en nachtblauw is zonder meer perfect gekozen. Voeg daar dan nog eens een Toscaans landschap heb en je hebt een boek om bij weg te dromen. Zonder nog maar een letter te hebben gelezen!
Het verhaal speelt zich af in 2 tijden: 1973 en 1985. Door die duale tijdlijn krijgt het boek meer diepgang. Je wordt als lezer bij de volledige geschiedenis betrokken. Persoonlijk vind ik dit een enorme meerwaarde aan een boek.
Sacerdoti heeft er voor gekozen om haar personages met een vleugje magie te bedelen. Aanvankelijk had ik wel schrik dat het te zweverig zou zijn. Maar dat is totaal het geval niet. De schrijfster weet dit zo subtiel mogelijk in haar verhaal te verweven. Het is zeker niet HET hoofdonderwerp in het verhaal. Integendeel het maakt me zelfs nieuwsgierig naar de gave van de andere zussen.
De schrijfstijl van Daniela is heel vlot en beeldend. Eens je begint aan het boek kan je niet stoppen. Ze heeft een aangename en meeslepende schrijfstijl. Ze zeggen altijd dat lezen een beetje reizen is, in dit boek waan je je in de Toscaanse heuvels. Als lezer wordt je uitgenodigd om rond te dwalen in de villa van de zussen, het Toscaans gras kriebelt aan je tenen, je ruikt de zuiderse invloeden.
De combinatie van een meeslepende familiegeschiedenis, geheimen die ontrafeld moeten worden, de relaties onderling en het Toscaans landschap zorgde ervoor dat dit boek een dikke 4 sterren waard is!
Ik ben alvast benieuwd om het verhaal van Bianca te ontdekken!

Quotes:
'Het gras was warm, voor ons strekten zich de prachtige wijngaarden uit onder de intens blauwe hemel. In de verte waren cipressen zichtbaar en de omtrekken van heuveltoppen die in het zonlicht leken samen te smelten.'

'We namen alles zoals het kwam zonder ons af te vragen waarom we bij elkaar pasten als twee stukjes van een legpuzzel, waarom onze fantasie nooit uitgeput raakte en we altijd weer nieuwe spelletjes verzonnen, of gewoon zwijgend naast elkaar zaten terwijl zij een boek las en ik hazelnoten kraakte onder onder een steen en de nootjes in haar zakken stopte.'

'Twee halve mensen die samen een geheel vormden. Toen ik daar zo lag, met mijn hoofd naast dat van mijn tweelingzus, begon eindelijk de pijn in mijn hart wat te smelten.'