Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

“een daad kan lang nawerken en achterhaalt je wel, al schijnt de laatste rimpeling sedert jaren van je spiegel weggevaagd”

kite 07 juni 2018
“een daad kan lang nawerken en achterhaalt je wel, al schijnt de laatste rimpeling sedert jaren van je spiegel weggevaagd”

Een tijdloos citaat van Laarmans, uit een tijdloos boek: (Lijmen/) Het Been, geschreven door Elsschot, een kunstenaar in het omschrijven van mensen. Als hij in ons huidig tijdperk voor televisie zou werken, zou hij waarschijnlijk programma’s maken zoals “iedereen beroemd”, maar dan nog veel beter). Of misschien toch niet, hij zou ook gewoon een observator zijn die schrijft wat hij ziet.
Ook dit boek van Elsschot is er een dat taalgevoeligheid stimuleert, vlot leest, emotie overbrengt en ook nu weer soms pijnlijk dicht op de (hedendaagse) realiteit wijst.
Hij gebruikt woorden zoals “rangeren”, “bescheid”, ”de mestvaalt”, Kummelwijn, … Woorden en beschrijvingen uit een (toch niet zo ver) verleden waar we af en toe wel heimwee naar hebben.

In het eerste boek maken we kennis met de gevolgen die het “lijmen” met zich meebrengt, het is een vindingrijke en doordachte handleiding in “Bedriegen”.
Boorman, een mensenkenner met een doel, zou vandaag de dag bergen geld verdienen als therapeut, zo een waar je jaren op wekelijkse basis mee gaat praten, één die je kan aanpraten wat hij maar wil.
Laarmans gaat bij hem in de leer, staat niet altijd achter de truukjes van zijn “baas” maar blijft toch maar meedoen, al was het in het begin vooral om (onder andere) zijn nieuwsgierigheid te voeden.
Ze kunnen bankdirecteurs, eigenaars van bedrijven, handelaars en meer mensen op een verkeerd been zetten (en vooral ook oplichten) tot ze mevrouw Lauwereyssen tegenkomen, een speciale dame met een speciaal been en een speciale manier van “zijn”.

Het been van mevrouw Lauwereyssen zorgt voor het tweede boek “Het Been”. Elsschot schreef dit enkele jaren na het eerste boek en het lijkt wel of hij het in opdracht schreef van een goede vriend. Een vriend die enorm gefascineerd was door ethiek en filosofie.
In”het been” is ondertussen de vrouw van Boorman (Martha) overleden en probeert Laarmans zijn deelname in het bedrog te ontkennen, zelfs tegenover Boorman.
Het verlies van Martha doet Boorman nadenken en hij krijgt reuze spijt dat hij Martha niet meer heeft doen genieten.
Wroeging en spijt maken het zo dat Boorman, door het verlies van Martha, mevrouw Lauwereyssen wil helpen.

Valt het "lijmen" dan toch moeilijk te "rijmen" ?

Reageer op deze recensie

Meer recensies van kite