innemend levensverhaal

Hoefijzers in Japan is een bijzonder levensverhaal over de liefdevolle band tussen moeder Laura en haar opgroeiende dochter Shari, over hoogsensitiviteit, de ingrijpende gevolgen van de ziekte van Lyme en over de emotionele band met het paard Blanche. We lezen een periode mee, die een aantal jaren van hun leven beslaat.
De zwart-wit foto’s komen uit het archief van Shari en haar moeder. Ze zijn intens, liefdevol en ondersteunen hun verhaal. Kortom: een goede aanvulling. De cover is ook prachtig.
Shari is een kwetsbaar en sensitief meisje, dat altijd het beste voor heeft met de ander. Op school werd ze met haar gevoeligheden niet altijd goed begrepen, werd gepest. Ze vond haar toevlucht, rust en liefde op een stal, bij haar verzorgpony Oliver en later bij het paard Blanche. Ik lees over een jong, leergierig en behulpzaam meisje dat mentaal een grote groei doormaakt door de jaren heen.
Laura’s rol is in deze roman duidelijk die van de ondersteunende en verstandige moeder. Ze voelt goed aan wat haar dochter nodig heeft. Laura is betrokken, maar laat haar dochter Shari haar eigen ontdekkingsreis met Blanche maken. Al in de eerste hoofdstukken verschijnt het sensitieve paard Blanche op stal. Van een sensibel paard met trauma’s, zien we dat Blanche verandert en stabieler wordt, naarmate er een diepere vertrouwensband ontstaat tussen haar en Shari. Helaas wordt Shari erg ziek en moeten haar ouders ingrijpende keuzes maken voor Shari en Blanche. Ook in die fase van hun leven, lees ik tussen de regels door dat de ouders handelen vanuit liefde voor het paard en hun dochter.
De auteur schrijft afwisselend vanuit de moeder, de dochter en het paard. Ik moest daardoor even wennen aan de schrijfstijl, me inleven in hun levensverhaal. Ineens ‘greep’ het mij, daardoor las ik het boek in één ruk uit. Het verhaal roept bij mij herkenning op, het boeit. Naarmate het verhaal vordert, zien we zowel Laura als Shari groeien tijdens het werken met hun paard Blanche. Op het eind wordt het mij als lezer ook duidelijk, dat de professionele paardensport een harde wereld is. Daar moesten moeder Laura en dochter Shari ook mee dealen, tegen wil en dank. Met al hun gevoeligheden en de ziekte van Lyme weten ze hun leven toch een positieve draai te geven. Ik vind het een innemend verhaal, wat Mia Farnwood verteld.
Mia Farnwood heeft een professionele website en houdt haar Facebook-pagina bij. Ze schrijft dat er een vervolg komt op dit boek. Ik kijk er naar uit!