Lezersrecensie
Aangrijpend en leerrijk verhaal!
Dit boek is een eerbetoon aan de meer dan tienduizend Amerikaanse vrouwen die zich tijdens de oorlog in Vietnam ingezet hebben. Bij hun terugkomst in Amerika werden ze beschimpt, genegeerd en aan hun lot overgelaten. Ze hadden niet meegevochten in deze gruwelijke oorlog, wat was dan hun probleem? Ze moesten gewoon vergeten wat ze meegemaakt en gezien hadden...
Het verhaal neemt je mee in het leven van Frances, Frankie voor de vrienden, die op 20-jarige leeftijd zich als vrijwilliger opgeeft om als verpleegkundige te helpen in de militaire hospitalen in Vietnam.
Haar broer Finley vecht mee in de oorlog en wordt hiervoor enorm geëerd door zijn familie, in het bijzonder door hun vader. Hij is enorm trots dat zijn zoon het land dient. Frankie wil ook iets betekenen, ze wil ook aanzien worden als een held. Echter, vrouwen horen niet naar de oorlog te gaan. Later zal blijken dat haar vader zich zelfs hiervoor schaamt!
Frankie komt in Vietnam aan met bitter weinig ervaring als verpleegkundige. Aanvankelijk weet de hoofdverpleegkundige niet wat aan te vangen met iemand met zo weinig ervaring. Frankie is niet opgeleid om direct mee te draaien in het operatiekwartier waar alle gruwelijk verminkte soldaten worden binnengebracht. Gelukkig wordt ze goed opgevangen door haar 2 hutgenoten, Barb en Ethel, waar ze een sterke band mee opbouwt, een diepe vriendschap voor het leven. Na een inloopperiode op de nachtdienst wordt ze dankzij haar vriendinnen wel ingeleid in de dagdienst. Het is bijzonder hard maar Frankie leert snel en ze ontpopt zich in korte tijd tot een uitstekende verpleegkundige.
Gelukkig is het niet enkel kommer en kwel en is er af en toe tijd voor ontspanning en wat romantiek.
Wanneer Frankie terugkeert naar Amerika, schrikt ze enorm van de manier hoe ze daar onthaald wordt. De tijden zijn gekeerd, Amerika dreigt de oorlog te verliezen. Vooral nieuws over bepaalde wandaden bereiken Amerika waardoor de teruggekeerde veteranen in een enorm slecht daglicht geplaatst worden.
Bij haar ouders vindt ze geen steun, ze willen niets horen over hetgeen ze meegemaakt heeft. Ze vinden dat ze deze episode in haar leven gewoon moet vergeten en haar leven terug moet oppakken alsof er niets gebeurd is. Frankie heeft last van nachtmerries en posttraumatische stress. Echter de hulpverlening voor PTSS staat nog in de kinderschoenen. Ook als ze steun zoekt bij de overheid, in centra voor de veteranen, loopt ze tegen een muur aan; er waren geen vrouwen in Vietnam, enkel mannen hebben gevochten in de oorlog. Vrouwen hebben geen hulp nodig. Ondanks alles probeert ze haar best te doen om 'gewoon' te doen maar dat is praktisch onmogelijk.
In het eerste deel dat zich afspeelt in Vietnam, neemt de schrijfster geen blad voor de mond en wordt in niet omfloerste termen beschreven hoe de soldaten binnengebracht worden. De gruwelijke verminkingen, de triage van wie nog kan gered worden en wie niet, de operaties...het is soms heftig maar het was natuurlijk ook de harde realiteit.
De sfeer in Vietnam wordt in geuren en kleuren beschreven, de verschroeiende hitte, de vochtigheid, je voelt het als het ware. Ook de sfeer tijdens de momenten van ontspanning, de muziek uit die tijd, de hits waarop ze dansen, de kleren die ze toen droegen, de beschrijvingen kloppen zo goed, je ziet het gewoon allemaal voor je. Je zou nog de indruk krijgen dat het plezant was. Dat was het soms ook tijdens de momenten van ontspanning, die momenten beleven Frankie en haar vriendinnen heel intens. De zorg en vriendschap voor elkaar houdt hen recht.
Bij het lezen van dit alles heb je af en toe een krop in de keel of moet je al eens een traantje wegpinken. Het tweede deel echter, wanneer Frankie terug is in Amerika, wordt nog intenser en emotioneler. De problemen waar ze mee te maken heeft, de manier waarop ze haar weg probeert te zoeken, al hetgeen haar overkomt. Dit tweede deel is minstens even beklijvend als de periode in Vietnam.
Ik hield zelfs nog bijna nog meer van dit tweede deel. Je leeft zo intens mee met alle struggles van Frankie. In Vietnam zelf zijn er een paar zaken in de verhaallijn voorspelbaar. In het tweede deel is dat veel minder het geval. Telkens als je denkt dat Frankie het nu wel zal redden, komt er toch weer een verrassende wending in het verhaal.
Ik vind het een bijzonder mooi en aangrijpend boek. Het is ook leerrijk omdat het over een oorlog en problematiek gaat waar wij eigenlijk niet veel van af weten. Ik kan dit boek van harte aanbevelen aan iedereen die graag oorlogsverhalen leest, of meer over de Vietnam oorlog wil leren of gewoon aan iedereen die een boeiend, aangrijpend, beklijvend verhaal wil lezen.
Het verhaal neemt je mee in het leven van Frances, Frankie voor de vrienden, die op 20-jarige leeftijd zich als vrijwilliger opgeeft om als verpleegkundige te helpen in de militaire hospitalen in Vietnam.
Haar broer Finley vecht mee in de oorlog en wordt hiervoor enorm geëerd door zijn familie, in het bijzonder door hun vader. Hij is enorm trots dat zijn zoon het land dient. Frankie wil ook iets betekenen, ze wil ook aanzien worden als een held. Echter, vrouwen horen niet naar de oorlog te gaan. Later zal blijken dat haar vader zich zelfs hiervoor schaamt!
Frankie komt in Vietnam aan met bitter weinig ervaring als verpleegkundige. Aanvankelijk weet de hoofdverpleegkundige niet wat aan te vangen met iemand met zo weinig ervaring. Frankie is niet opgeleid om direct mee te draaien in het operatiekwartier waar alle gruwelijk verminkte soldaten worden binnengebracht. Gelukkig wordt ze goed opgevangen door haar 2 hutgenoten, Barb en Ethel, waar ze een sterke band mee opbouwt, een diepe vriendschap voor het leven. Na een inloopperiode op de nachtdienst wordt ze dankzij haar vriendinnen wel ingeleid in de dagdienst. Het is bijzonder hard maar Frankie leert snel en ze ontpopt zich in korte tijd tot een uitstekende verpleegkundige.
Gelukkig is het niet enkel kommer en kwel en is er af en toe tijd voor ontspanning en wat romantiek.
Wanneer Frankie terugkeert naar Amerika, schrikt ze enorm van de manier hoe ze daar onthaald wordt. De tijden zijn gekeerd, Amerika dreigt de oorlog te verliezen. Vooral nieuws over bepaalde wandaden bereiken Amerika waardoor de teruggekeerde veteranen in een enorm slecht daglicht geplaatst worden.
Bij haar ouders vindt ze geen steun, ze willen niets horen over hetgeen ze meegemaakt heeft. Ze vinden dat ze deze episode in haar leven gewoon moet vergeten en haar leven terug moet oppakken alsof er niets gebeurd is. Frankie heeft last van nachtmerries en posttraumatische stress. Echter de hulpverlening voor PTSS staat nog in de kinderschoenen. Ook als ze steun zoekt bij de overheid, in centra voor de veteranen, loopt ze tegen een muur aan; er waren geen vrouwen in Vietnam, enkel mannen hebben gevochten in de oorlog. Vrouwen hebben geen hulp nodig. Ondanks alles probeert ze haar best te doen om 'gewoon' te doen maar dat is praktisch onmogelijk.
In het eerste deel dat zich afspeelt in Vietnam, neemt de schrijfster geen blad voor de mond en wordt in niet omfloerste termen beschreven hoe de soldaten binnengebracht worden. De gruwelijke verminkingen, de triage van wie nog kan gered worden en wie niet, de operaties...het is soms heftig maar het was natuurlijk ook de harde realiteit.
De sfeer in Vietnam wordt in geuren en kleuren beschreven, de verschroeiende hitte, de vochtigheid, je voelt het als het ware. Ook de sfeer tijdens de momenten van ontspanning, de muziek uit die tijd, de hits waarop ze dansen, de kleren die ze toen droegen, de beschrijvingen kloppen zo goed, je ziet het gewoon allemaal voor je. Je zou nog de indruk krijgen dat het plezant was. Dat was het soms ook tijdens de momenten van ontspanning, die momenten beleven Frankie en haar vriendinnen heel intens. De zorg en vriendschap voor elkaar houdt hen recht.
Bij het lezen van dit alles heb je af en toe een krop in de keel of moet je al eens een traantje wegpinken. Het tweede deel echter, wanneer Frankie terug is in Amerika, wordt nog intenser en emotioneler. De problemen waar ze mee te maken heeft, de manier waarop ze haar weg probeert te zoeken, al hetgeen haar overkomt. Dit tweede deel is minstens even beklijvend als de periode in Vietnam.
Ik hield zelfs nog bijna nog meer van dit tweede deel. Je leeft zo intens mee met alle struggles van Frankie. In Vietnam zelf zijn er een paar zaken in de verhaallijn voorspelbaar. In het tweede deel is dat veel minder het geval. Telkens als je denkt dat Frankie het nu wel zal redden, komt er toch weer een verrassende wending in het verhaal.
Ik vind het een bijzonder mooi en aangrijpend boek. Het is ook leerrijk omdat het over een oorlog en problematiek gaat waar wij eigenlijk niet veel van af weten. Ik kan dit boek van harte aanbevelen aan iedereen die graag oorlogsverhalen leest, of meer over de Vietnam oorlog wil leren of gewoon aan iedereen die een boeiend, aangrijpend, beklijvend verhaal wil lezen.
1
Reageer op deze recensie