Breaking Bad tijdens de Tudor periode

Waar Cromwell in Wolf Hall opklimt tot de rechterhand van Henry VIII, bevindt hij zich in Het boek Henry op het hoogtepunt van zijn macht terwijl zijn positie langzaam maar zeker haarscheurtjes begint te vertonen.

‘Hoeveel mensen kunnen nu zeggen, zoals ik wel moet: “Ik ben iemand met als enige vriend de koning van Engeland”? Ik heb alles, zou je denken. Maar laat Henry weg en ik heb niets.’

Ondertussen wordt Anne Boleyn bruut terzijde geschoven zodat de weg vrij is voor de koning om met zijn inmiddels alweer derde echtgenote te gaan trouwen en hopelijk eindelijk een mannelijke troonopvolger voort te brengen.

Cromwell maakt een ontwikkeling door in het middendeel van de ‘Cromwell’ trilogie die tegelijkertijd subtiel en overduidelijk is. Hij koestert al sinds de neergang van kardinaal Wolsey wrok jegens eenieder die daaraan heeft meegewerkt en/of de kardinaal belachelijk heeft gemaakt toen hij op zijn zwakst was. Nu kan hij eindelijk wraak nemen. De meedogenloze Cromwell komt zo tevoorschijn, terwijl hij nog steeds volop warmte en compassie betoont aan de mensen die hem dierbaar zijn. Hilary Mantel verenigt deze twee uitersten op wonderbaarlijke en geloofwaardige wijze in één man zonder afbreuk te doen aan het karakter van Cromwell. Hij is dezelfde sympathieke Cromwell waarmee we de serie begonnen – en toch ook weer niet. Ook Henry schuift verder op richting slechterik. Bij tijd en wijle komen zijn pogingen om van Anne af te komen over als die van een maffiabaas die denkt dat hij wordt afgeluisterd door de FBI en toch duidelijk wil maken aan zijn handlangers wie ze om moeten leggen.

De onvermijdelijke conclusie waar de roman op afstevent, maakt het verhaal bijzonder meeslepend. Mantel weet af en toe zelfs te verrassen met veelzeggende voorvallen, die weinig goeds voor Cromwell voorspellen. Ze weet de lezer eveneens te doordringen van de angst en de wanhoop die de gedoemde personages voelen in de levensgevaarlijke situatie waarin ze zich bevinden. Zonder de horror al te beeldend te beschrijven. Zo komt de geschiedenis werkelijk tot leven (en velerlei historische figuren eveneens: paradoxaal genoeg net als ze op het punt staan te sterven).

Een nieuwe potentiele koningin dient zich aan in de vorm van de sfinxachtige Jane Seymour. Na twee boeken is ze nog steeds behoorlijk ondoorgrondelijk. Het verraderlijke aan haar geslotenheid is dat veel van de personages wel denken te weten wat voor vlees ze in de kuip hebben – een ingetogen, gedweeë vrouw – terwijl er onder de oppervlakte wellicht een heel andere persoonlijkheid schuilgaat.

We zullen het zien in het slotdeel van de trilogie. Het boek Henry is in ieder geval een uitstekend, met gevoel voor suspense geschreven tussendeel. Een Breaking Bad tijdens de Tudor periode!