verhalenbundel over verschillende soorten woede

Voor de groep Boeken toer mocht ik dit boek lezen, waarvoor dank. Boeken toer is een platform waarop auteurs hun boeken laten rondreizen. In ruil voor een recensie kunnen lezers het boek gratis lezen, waarna ze het op eigen kosten doorsturen naar de volgende lezer. Het Selfpubcafé is een vergelijkbaar initiatief.

Vertraagde woede is een verhalenbundel over, de titel zegt het al, vertraagde woede. Het boek bestaat uit twee delen. Beide met een gedicht. Het gedicht voor deel 1, over Den Helder, vond ik prachtig en heb ik vaak herlezen.
Het eerste deel gaat over de binnenwereld. Hoewel zo niet benoemd, krijg je als lezer sterk het idee dat dit deel veel autobiografische elementen bevat. Het zijn verhalen over het leven van de auteur. Over een verloren vriendschap en over zijn (groot)ouders. Maar ook over avonturen in het leger en over (lichamelijk) verval. Er spreekt een soort nostalgie uit, een weemoed.
Het tweede deel heet Buitenwereld. Dit deel lijkt in eerste instantie minder autobiografisch. Daar worden reizen gemaakt naar verre landen. Maar ook dichter bij huis vinden gebeurtenissen plaats die heel universeel zijn. Iedere ouder wil bijvoorbeeld dat zijn kind goed achterblijft. Leuk was het om personages uit het eerste deel nu beter te leren kennen.
De verhalen aan het eind van deel twee zijn meer een soort reisverhalen en helemaal achter in het boek staan nog twee vertellingen. Deze zijn meer een soort legendes en staan los van de rest van het boek.
De titel slaat op mensen die hun emoties inhouden en worstelen met gevoelens van spijt en woede. Uiteindelijk komt dat er toch uit, in de vorm van gewelddadigheid of trauma’s. De auteur noemt dat vertraagde woede. Niet in alle verhalen vond ik dat even duidelijk naar voren komen.
De eenvoudige cover vond ik wel goed gekozen. De rode kleur van passie past bij de verhalen.
Het is niet een boek dat ik zelf snel gekocht had, maar dankzij de laagdrempeligheid van Boeken toer besloot ik dit boek toch te lezen. Ik vond het boeiend genoeg om door te lezen en de korte verhalen maken dat je snel nog een verhaal leest. Sommige verhalen zijn wel iets langer en hebben ook hoofdstuknummers. Vooral bij die verhalen vond ik het soms lastig volgen. Zo is iemand eerst op plek A en vervolgens op plek B. Ook worden er veel wisselingen gemaakt tussen heden en verleden. Als lezer vond ik dat niet altijd duidelijk en moest ik soms even teruglezen.
Persoonlijk vond ik het tweede deel leuker om te lezen. Vooral het verhaal Ontmoetingen in Laos en Cambodja. De verschillende soorten mensen daar zijn erg leuk neergezet en ik waande me even daar in die landen. Het verhaal Melancholy blues wekt een algeheel gevoel van weemoed op, zoals we allemaal weleens terug verlangen naar vroeger. Dat verhaal vond ik ook erg sterk.