Vol van Branduren

‘’Een geboortedag en een sterfdag. Twee gebeurtenissen waarbij Naomi’s familie samenkomt in een te kleine ruimte. Uren waarin groot en klein leed door elkaar lopen en de toch al moeizame verstandhouding zwaar onder druk komt te staan.’’

In de nieuwsbrief van ‘De club van echte lezers’ las ik de aankondiging van Branduren van Cobi van Baars. Ik kende haar naam al van Schipper en Zn. en was meteen enthousiast. Dat boek moest ik lezen!

Het boek Branduren bestaat uit twee delen. Na het Begin verwacht je meestal het hoofdstuk Eind op een andere plaats, maar in dit verhaal komt het halverwege. Bijzonder, net als het verhaal, want tussen de geboorte en de dood wil iedere personage zijn verhaal kwijt. En dat in 251 bladzijden.

“De tijd dringt. Het is absurd maar waar.”

Het hele verhaal wordt, niet door één, maar door verschillende personen verteld. Dat is een interessante invalshoek, want daardoor worden gebeurtenissen van verschillende kanten belicht.

Het eerste hoofdstuk Barbara. luidt in om wie het hele verhaal draait, want “Naomi is van na de brand, van haar bestaat alles nog “. Met het fotoboek op schoot en vol herinneringen wacht Barbara ongeduldig op ‘het telefoontje’ van haar hoogzwangere dochter Naomi dat de bevalling gaat beginnen.

Als die zich eindelijk aankondigt, is de hele familie aanwezig, met Bient (haar dove vriend), ouders en schoonouders. Te veel mensen in een te krappe ruimte, vindt de kraamhulp en het is allesbehalve een intiem tafereeltje. Ieder heeft een specifieke taak. Zo is schoonmoeder Tjitske aanwezig om te tolken voor Bient, schoonvader Michel zal de bevalling filmen, vader Gerrit is er omdat Naomi hem heeft gevraagd, en moeder Barbara, `tja’, zegt Naomi: ‘’ Ik kan het me niet veroorloven mijn schoonmoeder te vragen en mijn eigen moeder niet.’’

Je komt er als lezer al snel achter dat het samenzijn consequenties heeft voor het verdere verloop van het verhaal. Een verhaal dat soms een beetje schuurt en kiert. De auteur weet dat, gebruikt het, en zet het in. Ik hou ervan.

Op afstand kun je zien waar het fout gaat. De personages daarentegen communiceren te weinig. Ze worstelen met het leven en ze zien niet in dat het ze zou helpen, om naar zichzelf of juist naar de ander te kijken. Dat zet de toon van het boek. De emotionele gebeurtenissen worden door iedereen anders verwerkt.

Met indringende, haast poëtische taal weet Cobi door te dringen tot de kern. Ze weet feilloos de onderlinge relaties en psychologische wisselwerkingen te benoemen van het gebeuren. Wat het betekent om mens te zijn, of familie en wat er nodig is om dat compleet te maken of juist stuk.

De omslag ziet er een beetje geheimzinnig uit. Het zou net zo goed een sprookje kunnen zijn, maar het maakt ook nieuwsgierig. Waarom is het zo donker, waar gaat het over? Eenmaal opgepakt voelt het samen met de titel goed gekozen. De rook komt er nog van af, je hebt bijna de neiging om te blazen als het uit is.

Conclusie
Wat een boek. Het heeft nog wat branduren nodig om te bezinken. Op mijn armen nog kippenvel. Daarom Vijf volle sterren.

Branduren - Cobi van Baars - Uitgever Atlas Contact