Lezersrecensie
Recensie: Waar de zon de sneeuw raakt
Als je de naam Melissa Da Costa hoort, denk je al snel terug aan Al het blauw van de hemel, een megabestseller of aan De dagen die komen. Twee titels die me diep hebben geraakt.
Toen New Book Collective me vroeg of ik haar nieuwste boek wilde recenseren, hoefde ik dan ook geen seconde na te denken. En het werd nog mooier: ik mocht aanwezig zijn bij de boeklancering in Antwerpen. Wat een ervaring! Dankjewel daarvoor Standaarduitgeverij <3
In het kort
Waar de zon de sneeuw raakt vertelt het verhaal van Ambre, een jonge vrouw van twintig die worstelt met de leegte van haar bestaan. Na een mislukte zelfmoordpoging stuurt Philippe, een veertigjarige man met wie ze een complexe relatie heeft, haar naar een afgelegen hotel in de bergen. Daar begint ze als serveerster en moet ze zichzelf opnieuw uitvinden. Leren leven zonder hem en mét zichzelf.
Het hotel vormt het decor van een mozaïek van verhalen: een gemeenschap van seizoenarbeiders, elk getekend door het leven. Ambre leert stap voor stap hun stiltes begrijpen en vindt zo langzaam ook haar eigen stem terug. Want als we elkaar niet kunnen helpen, wie doet het dan?
Mijn ervaring
Na Al het blauw en De dagen die komen wist ik niet precies wat ik moest verwachten van dit boek, behalve dat het ongetwijfeld goed geschreven zou zijn. Sommige lezers noemden het “meer een young adult”, maar ik vind dat een te beperkte benadering. Ja, het verhaal gaat over jonge mensen en biedt een blik in hun leefwereld, maar Waar de zon de sneeuw raakt is zoveel meer dan dat.
Ik raakte echt gehecht aan de personages. Het is een fijn dat het een dik boek is, want dat geeft je de ruimte om ze stuk voor stuk goed te leren kennen. Thema’s als verlies, homoseksualiteit, driehoeksverhoudingen, seizoenswerk en persoonlijke groei worden met veel diepgang en tederheid uitgewerkt. Melissa Da Costa neemt de tijd en gunt die ook aan haar lezers.
Ze schrijft met zoveel empathie. Haar personages zijn innemend, juist wanneer ze hun gebreken durven tonen. De relaties, de onuitgesproken spanningen, het onvermogen om gevoelens onder woorden te brengen. Het is allemaal pijnlijk herkenbaar en tegelijk hoopvol.
Tot slot
Waar de zon de sneeuw raakt is een ode aan veerkracht. Een herinnering dat fouten maken onvermijdelijk is, en dat leren leven soms begint met opnieuw beginnen. Het is een boek dat je meeneemt naar de dieptes van de nacht en je eraan herinnert dat de zon altijd weer opkomt.
Aan het eind staat een klein voorproefje van het volgende boek, dat in het voorjaar van 2026 uit zal komen. Dat was een onverwachte verrassing, dus ik ben nu al benieuwd hoe het verder zal gaan met Ambre en haar vrienden.
Toen New Book Collective me vroeg of ik haar nieuwste boek wilde recenseren, hoefde ik dan ook geen seconde na te denken. En het werd nog mooier: ik mocht aanwezig zijn bij de boeklancering in Antwerpen. Wat een ervaring! Dankjewel daarvoor Standaarduitgeverij <3
In het kort
Waar de zon de sneeuw raakt vertelt het verhaal van Ambre, een jonge vrouw van twintig die worstelt met de leegte van haar bestaan. Na een mislukte zelfmoordpoging stuurt Philippe, een veertigjarige man met wie ze een complexe relatie heeft, haar naar een afgelegen hotel in de bergen. Daar begint ze als serveerster en moet ze zichzelf opnieuw uitvinden. Leren leven zonder hem en mét zichzelf.
Het hotel vormt het decor van een mozaïek van verhalen: een gemeenschap van seizoenarbeiders, elk getekend door het leven. Ambre leert stap voor stap hun stiltes begrijpen en vindt zo langzaam ook haar eigen stem terug. Want als we elkaar niet kunnen helpen, wie doet het dan?
Mijn ervaring
Na Al het blauw en De dagen die komen wist ik niet precies wat ik moest verwachten van dit boek, behalve dat het ongetwijfeld goed geschreven zou zijn. Sommige lezers noemden het “meer een young adult”, maar ik vind dat een te beperkte benadering. Ja, het verhaal gaat over jonge mensen en biedt een blik in hun leefwereld, maar Waar de zon de sneeuw raakt is zoveel meer dan dat.
Ik raakte echt gehecht aan de personages. Het is een fijn dat het een dik boek is, want dat geeft je de ruimte om ze stuk voor stuk goed te leren kennen. Thema’s als verlies, homoseksualiteit, driehoeksverhoudingen, seizoenswerk en persoonlijke groei worden met veel diepgang en tederheid uitgewerkt. Melissa Da Costa neemt de tijd en gunt die ook aan haar lezers.
Ze schrijft met zoveel empathie. Haar personages zijn innemend, juist wanneer ze hun gebreken durven tonen. De relaties, de onuitgesproken spanningen, het onvermogen om gevoelens onder woorden te brengen. Het is allemaal pijnlijk herkenbaar en tegelijk hoopvol.
Tot slot
Waar de zon de sneeuw raakt is een ode aan veerkracht. Een herinnering dat fouten maken onvermijdelijk is, en dat leren leven soms begint met opnieuw beginnen. Het is een boek dat je meeneemt naar de dieptes van de nacht en je eraan herinnert dat de zon altijd weer opkomt.
Aan het eind staat een klein voorproefje van het volgende boek, dat in het voorjaar van 2026 uit zal komen. Dat was een onverwachte verrassing, dus ik ben nu al benieuwd hoe het verder zal gaan met Ambre en haar vrienden.
1
Reageer op deze recensie
