Creepy, horror in een rustige buitenwijk

De titel The Southern Book Club’s Guide to Slaying Vampires klinkt als iets luchtigs en grappigs, een soort satire op huisvrouwen met een vleugje vampieren. Maar laat je niet misleiden: dit boek is allesbehalve licht verteerbaar. Ja, er zit humor in, maar wat je vooral krijgt is een luguber, intens en maatschappijkritisch verhaal dat me zelfs nachtmerries bezorgde.

In een rustige buitenwijk in het zuiden van de VS, tijdens de jaren tachtig en negentig, komt een groep huisvrouwen regelmatig samen voor hun boekenclub. Hun bijeenkomsten zijn meer dan alleen literatuur: het zijn momenten van vriendschap, roddels, gedeelde frustraties over pubers en echtgenoten, en af en toe een morbide interesse in seriemoordenaars. Alles voelt veilig en vertrouwd, totdat James Harris in de buurt komt wonen.

Patricia, een van de vrouwen, voelt zich aangetrokken tot zijn mysterieuze charme. Maar er klopt iets niet. Waarom komt hij nooit overdag buiten? Waarom heeft hij geen identiteitsbewijs? En waarom beweert haar schoonmoeder hem van vroeger te kennen?

Grady Hendrix weet de sfeer in het ogenschijnlijk idyllische stadje meesterlijk om te zetten in een broeierige, onheilspellende dreiging. De horror sluipt langzaam binnen en groeit uit tot een constante onderhuidse spanning. Wat het verhaal extra beklemmend maakt, is hoe de vrouwelijke hoofdpersonen voortdurend worden weggezet als hysterisch of paranoïde. Terwijl zij wél aanvoelen dat er iets mis is, worden hun zorgen genegeerd. Zelfs als het gevaar kinderen begint te treffen.

Wat me bijzonder raakte, is hoe dit boek niet alleen een vampierverhaal is, maar ook een scherpe kritiek levert op de rol van vrouwen in traditionele samenlevingen. De vooroordelen waarmee ze dagelijks te maken krijgen, omdat ze ‘maar huisvrouwen’ zijn, of omdat ze in een boekenclub zitten, worden haarscherp neergezet. De manier waarop de mannen hun vrouwen behandelen roept frustratie op. Ik wilde soms het boek inspringen en ze door elkaar schudden. Tegelijkertijd zijn de vrouwelijke personages zó sterk en gelaagd neergezet dat je weet: ze redden zichzelf wel.

Ik heb dit boek verslonden. Het is spannend, duister, en kruipt onder je huid. Met op het einde kippenvel en walging zat ik op het puntje van mijn stoel. En hoewel ik nog steeds met een onbeantwoorde vraag zit (waar helaas geen vervolg op lijkt te komen), heb ik geen moment spijt van het lezen gehad.

Een absolute aanrader voor liefhebbers van horror met een maatschappelijk randje en een vleugje nostalgie.