Geen smoking mirrors; een asofamilie in de kijker

Wat ik een verademing vind aan dit verhaal, is de, wellicht gelaten berusting van de familie over het feit dat ze als aso's bekend staan. Al proberen ze her en der beschaafd over te komen. De schrijver beschikt over een diep sociaal inzicht.
Is dit wat mensen worden wanneer schone schijn geen zin meer heeft?

Het woord asociaal is overigens niet toereikend.. absurd komt dichterbij. Ik heb enkele keren hardop gelachen, alle tragiek ten spijt.

Als lezer krijg je een gevoelsindruk van hoe hard het leven kon zijn. Het onuitgesproken feit dat het leven niet eerlijk is, is voelbaar.
Misschien is absurditeit daarop een antwoord. Er doorheen komt een zeer sterke overleversmentaliteit naar voren. Deze mensen zijn werkelijk taai. In hun positie misschien een waardevoller kwaliteit dan beschaafdheid.

Ik moest erin komen wegens de ouderwetse schrijfstijl, die kleine sprongetjes in de tijd maakt en geen letter verspilt aan uitleg. Je wordt geacht zelf bij te blijven en regelmatig wist ik even niet of ik iets goed begreep.
Vanwege de moeilijkheid ( of mijn beperkte capaciteit ) weet ik niet of ik het tot mijn favorieten kan rekenen. Maar het verhaal raakt me onmiskenbaar en ik ben dankbaar dat het is geschreven.