Wanneer spanning het overneemt..

Spanning voor de mensen die verbrand zouden worden, spanning voor de fictieve hooofdpersoon en haar reisgezelschap en nog eens spanning voor de mensen die met gevaar voor eigen leven toch een manier vinden om hun stem tegen de idioterie naar buiten te buiten te brengen.
Dat er ook echte namen zijn gebruikt maakt veel los. Naast alle spanning en emoties bijvoorbeeld de vraag:" HOE?!"

In het verhaal volgen we Eva, eerst vanaf haar jonge kinderjaren bij haar onvriendelijke oma. Later op een spannende reis die eenzaam begint, door de Duitslanden en uiteindelijk naar Leiden. Dit alles tegen de gevaarlijke, verdrietige en waargebeurde achtergrond van heksenverbrandingen.
Dit voelde voor mij te zwaar om er lekker bij te kunnen griezelen, tegelijkertijd was ik wel direct geboeid.

Gaandeweg wordt de vraag beantwoord. Teveel en te zware rampspoed om te kunnen verdragen. De twijfel die tegen elkaar gezaaid werd vanuit de destijds heersende autoriteit. En een gebrek aan betere antwoorden. Want het (nog) niet hebben van antwoorden en een richting waarnaartoe we kunnen werken is, zo blijkt ook tegenwoordig, moeilijker te accepteren dan volledig absurde antwoorden die als een varken op een drumstel slaan. Wat ongetwijfeld ook voor mezelf opgaat..

Ik kon het boek niet wegleggen.
Al wil ik daar ook aan toevoegen dat ik de waargebeurde elementen vaak boeiender vond dan de toegevoegde twists.
Ook vind ik het einde te lang; de laatste plusminus tien pagina's voegen voor mij niets van waarde toe aan het verhaal.

Verder ben ik erg onder de indruk van het inlevingsvermogen van deze schrijfster, dat zich door het hele boek laat zien, zoals wanneer kleine Eva leest over farao's: 'Met behulp van zulke details maakte ze zich een voorstelling van deze exotische rijken, die ze aanvulde met elementen uit haar beperkte belevingswereld'. Waarna ze komisch verduidelijkt wat het resultaat daarvan werd.
Ook schijnt ze een licht op het verhaal vanuit meerdere perspectieven en al voelde ik niet met iedereen evenveel mee, het maakt bepaalde keuzes inzichtelijk. En daarmee de kwetsbaarheid van onze samenleving en mensenrechten.. Maar misschien is de spanning mij teveel geworden en zie ik spoken..